كريستوفر داوسن در كتاب خود به نام «تحقيقاتي دربارة دين و فرهنگ» (چاپ نيويورك، سال 1933، ص 107) چنين آورده است: «بابل، از لحاظ اصول، در زمان حموربي، و حتي پيش از آن، به درجه‌اي از تمدن مادي رسيد كه هيچ‌ يك از كشورهاي ديگر آسيا تا اين زمان به آن پايه نرسيده است.» شايد بهتر باشد كه از اين بيان كلي دورة خشيارشا در ايران، و دورة مينگ هوانگ در چين، و دورة اكبر را در هند مستثنا بداريم.