جمشید

از فرهنگ‌های اواخر عصر مس و اوایل عصر برنز در منطقه بوگ جنوبی، دنیستر و اورال بود که از سده‌های ۳۶ تا ۲۳ پیش از میلاد ادامه داشت.

جمشید پس از آبادانی کشور به فکر افتاد تا تخت کیانی خویش بر جایی بلند بر فرازد .

جمشید چون به پادشاهی رسید با مردم عهد نمود تا دست همه بدان را از بدی کوتاه گرداند و روانشان را به سوی روشنی رهنمون سازد .

بسیار مشهور است که نوروز با دوره جمشید ارتباط دارد از جمله می‌توان به داستان پیروزی جمشید بر اهریمن اشاره کرد. ممکن است جمشید نماد یکی از دوره‌های پیش از تاریخ فلات ایران باشد که بشر آن روزگار دستاوردهای تمدنی قابل توجهی داشت. همانطور…

در اوستا پسر ویونگها است، نخستین کسی که هوم را مطابق آیین می‌فشارد و این سعادت به او می‌رسد که صاحب فرزندی به نام جم درخشان یا جمشید شود. جم شخصیتی است هندو ایرانی و بانام یِمه در هند نخستین کس از بی‌مرگان است که مرگ را برمی‌گزیند، راه مرگ…

برابر با روایت ابوریحان بیرونی، منشأ جشن مربوط است به زمان جمشید. در این زمان عدد جانوران و آدمی ‌آنقدر زیاد شد که دیگر جایی باقی نماند. خداوند زمین را سه برابر فراخ تر گردانید و فرمود مردم غسل کنند تا از گناهان پاک شوند، و از آن گاه جشن…

ژان شاردن فرانسوی جهانگردی بود که در عصر صفوی به ایران آمد و در سفرنامه‌ خود درباره نوروز جمشیدی نوشته است: ««ایرانیان جشن نوروز را مطابق سال شمسی که معمولا تاریخ باستانی این قوم بوده است برگزار می‌کنند و بانی این عید را جمشید می‌دانند که…

ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه آورده است که شمردن جشن‌های ایرانیان همانند شمارکردن آب‌گذرهای یک سیلاب،غیر ممکن است.بنابراین جشن و سرور همواره جایگاه والایی در فرهنگ این سرزمین داشته و جشن‌های متعددی هم در طول سال برگزار می‌شده است از…

دولت ساسانی که زمان زمامداری آن را 226 تا 652 میلادی در تاریخ ثبت کرده اند سلسله ای بود که آگاهانه به سنن ایرانیان باستان بسته و از نظر سیاسی و ایدئولوژی کشور داری با هخامنشیان گره خورده بود. سلسله ساسانی با برپا داشتن دیانت زرتشتی که همه…

در ادبیات و هنر های زیبا غالبا از نام پرومته بعنوان قهرمان در زنجیر نامیده می شود و دارای یک مفهوم فلسفی است و آن روح عصیانگر بشر در برابر قوانین طبیعت است.و کوشش دائمی او برای اینگه از قید و بند هایی که برپای وی بسته شده است.و با نیرو و…

ایرانشناسان کلمات مَغ و مُغ را به معانی متفاوتی از جمله بزرگوار، انجمنی  و دهش و پاداش گرفته اند که جملگی اسم معنی و صفت هستند و به نظر جامع و واحدی در این باب نرسیده اند. نگارنده قبلاً وجه اشتقاق ما-گا (سخن سنج، سخنور و دانای سرودهای دینی)…