داگان/ داگون/Dagan/ Dagon/ _خدای سامی غربی

نامش در اوگاریت «دگن dgn در اکدی داگان dagan» گاهی به معنای« بارانی» است هرچند ریشۀ دقیق آن معلوم نیست.

داگان یکی از تجلیات بسیار هوا _ خدا به‌ویژه در منطقۀ فرات میانی مورد پرستش بود. او در رأس خدایان ابلا Ebla قرار داشت و در توتول  Tuttul و ماری Mari، بسیار برجسته به شمار می‌رفت. شاهان دورۀ سارگونی Sargonic، نیز کمک الهی داگون را قبول داشتند. در دورۀ اورسوم، نام او را در مراسم مذهبی ویژه می‌آوردند و جایگاه مقدس و مهمی در پوزیشن _ داگون Puzriš- Dagon مرکز پرورش احشام در نیپور، داشت. در طی دورۀ بابلی کهن نیز دارای معبدی در ایسین Isin بود. در طی این نیمۀ دوم  هزارۀ دوم پیش از میلاد پرستش داگان در سورۀ غربی و فلسطین گسترده شد. او معابدی در اوگاریت داشت. مردم نیز به نام داگان نامیده می‌شدند. اما در متون اسطوره‌شناسی نام این شهر یافت نمی‌شود به جز در وجۀ تسمیه بعل که او را پسر داگان می‌نامیدند. در طی عصر آهن ، فیلیستینی ها Philistines ( مقایسه شود با نام‌هایی مانند بیت _ داگون Beth – Dagon) او را با دیگر هوا _ خدایان مانند اداد و بعل یکی می‌دانستند. اصل و منشأ این خدا، نامعلوم است. شاید به‌جای آموری ، اکدی باشد. داگان نیز دارای ارتباط با ارواح مردگان و جهان فرودین بود و به‌عنوان بعل پاگره Belpagre ،یعنی خدای اجساد، هدایایی برای مردگان در ماری و اوگاریت دریافت می داشت.

داگان

منبع:

• کتاب تاریخ اساطیری ایران، اثر ژاله آموزگار،
  انتشارات سمت، چاپ شده در مهر ۱۳۹۵
• تهیه الکترونیکی: سایت تاریخ ما، اِنی کاظمی