سفینه MiG-105 اختراع نظامی شوروی سابق
در سال ۱۹۶۸ و پس از اتمام آزمایش‌های اولیه در تونل باد شرکت میکویان ساخت یک نمونه مقدماتی را آغازکرد که این نمونه بعدها به میگ ۱۰۵ یا سفینه اپوس (EPOS) معروف شد. میگ ۱۰۵ دارای بدنه‌ای با کف تخت و یک دماغه بزرگ رو به بالا بود. طرح دماغه در کاهش حرارت انتهای بدنه در زمان بازگشت به جو بسیار موثر بود و بعدها توسط ناسا در فضاپیمای آزمایشی “HL 20″ به‌کار گرفته شد.
برای هدایت آن در جو زمین از ۱ موتور توربوجت اصلی با قدرت ۱۵۰۰ کیلوگرم نیرو و ۲ موتور پشتیبان با قدرت ۴۰ کیلوگرم نیرو استفاده شده بود. همچنین این امکان وجود داشت تا در صورت بدتر شدن شرایط آب و هوایی و یا بروز مشکلات دیگر، با تکیه بر موتور خود در یک فرودگاه دیگر فرود آید.
برای هدایت سفینه در مدار زمین، ۶ موتور با قدرت ۱۶ کیلوگرم نیرو برای مانورهای مداری خشن و ۱۰ موتور به قدرت ۱ کیلوگرم نیرو برای تنظمیات و مانورهای دقیق‌تر درنظرگرفته شده بود. مخازن سوخت همه موتورها در قسمت میانی بدنه فضاپیما نصب شده بود و یک سیستم هدایت و ناوبری فضایی، وظیفه هدایت سفینه در هر دو قسمت مداری و پروازی را برعهده داشت.
