بهترین راه حل برای بهبود اقتصاد ایران چیست؟
وقتی بازاری بسته است یعنی فقط افراد خاصی میتونن توش کار کنن، از یک جا سرمایه میاد از یکجا جنس. پول این جنس نه با صادرات جنس بلکه بواسطه چرخه مالی مریض تامین میشه (چرخه مالی مریض یعنی از هوا پول در آوردن مثل دلالی که تولید یا ایده‌ای برای عرضه نداریم). اونموقع، حرف اول رو در بازار قیمت میزنه نه کیفیت. در بازار ایران عین همین مطلب هست، قیمت مهمتره، بهمین خاطر یک فرد بازاری با پولی که در میاره (از راه بدون زحمت و صرفا فروختن جنس با بهای بیشتر) میره از خارج از ایران مثل چین جنس ارزون وارد می‌کنه.
همین اتفاق باعث میشه کسی که جنس میاره، جنس یکدست نیاره. اون تعداد تولیدکننده هم که هستن مجبورن هرچیزی که وارد کننده جزء میاره بخرن و محصولشون رو تولید کنن. همین باعث میشه نتونن یکدست تولید کنن و همیشه از رقبای چینی خودشون یک قدم در کیفیت و قیمت عقب می‌موننن.
وقتی بازار “آزاد” میشه، یعنی درآمد فروش شما از محل فروش تولید عینی یا ذهنی باشه، اتفاقی کی میوفته از پول واقعی جنس خریداری و وارد میشه. اونموقع وارد‌کننده‌ها و تولید‌کننده‌ها بابت کیفیت باهم رقابت می‌کنند، این یعنی اون حجره‌ای تو بازار وضعش بهتره که کیفیتش بالاتره و مردم برای خرید بهترین کیفیت میرن اونجا و میدونن که کیفیت با قیمت ارتباط داره.
بسته بودن بازار باعث میشه مونوپولی ایجاد شه، یعنی یک سیستم از افراد قلدر که نمیخوان غیر از محدوده اونا کاری انجام بشه. همین باعث میشه پول در گرو یکسری افراد خاص باشه.