غمگین ترین کشورهای دنیا
جمهوری آفریقای مرکزی در صدر کشورهای غمگین دنیا قرار دارد. در این کشور بیش از ۱۰ درصد از کودکان در اولین سال زندگیشان به دلیل نبود امکانات بهداشتی و ناآگاهی والدینشان جان خود را از دست می دهند. آموزش و پرورش ناکارآمد که به ازای هر ۹۱ دانش آموز تنها یک معلم وجود دارد و نبود افق های روشن در زمینه کار و معیشت از دلایل نامیدی و غمگینی مردمان این کشور است.
زیمباوبه و اتیوپی دو کشور دیگر آفریقایی در جایگاه های بعدی قرار دارند. فساد اقتصادی و سیاسی گسترده، نداشتن حقوق مدنی، کم سوادی، سوء‌تغذیه و نرخ بالای بیکاری از دلایل قرار گرفتن این کشورها در صدر این فهرست است.
پاکستان کشور آسیایی با دولتی که هر از چند گاه دست به دست می شود، عدم امنیت، نرخ بالای خشونت در جامعه و عدم تحمل خارجی ها، آن را در رتبه چهارم فهرست قرار داده است. یمن، سودان، نیجریه، موزامبیک، کنیا، زامبیا، اوگاندا، کامرون و رواندا از دیگر کشورهای آفریقایی هستند که در رتبه های پنجم تا سیزدهم این فهرست جای گرفته اند. مردم این کشورها از محدودیت آزادی های مدنی، نرخ بالای بیکاری، آموزش و پرورش ناکارآمد، عدم دسترسی به آب آشامیدنی سالم، عدم اعتماد شهروندان به سیستم سیاسی، فساد اقتصادی، شیوع بیماری های میکروبی و پایین بودن نرخ امید به زندگی رنج می برند و به همین علت از زندگی خود ناخرسندند.
ایران اما در این فهرست در رتبه چهاردهم قرار گرفته است. با وجود آنکه ایران به لحاظ سرانه تولید ناخالص داخلی و امید به زندگی در رتبه بالاتری از سایر کشورهای این فهرست قرار دارد، اما نظام سیاسی، عدم وجود آزادی های مدنی و حقوق اجتماعی این کشور را در زمره غمگین ترین کشورهای جهان قرار داده است.
ایران همچنین بالاترین نرخ مهاجرت افراد تحصیل کرده و متخصص جهان را دارد.
زیمباوبه و اتیوپی دو کشور دیگر آفریقایی در جایگاه های بعدی قرار دارند. فساد اقتصادی و سیاسی گسترده، نداشتن حقوق مدنی، کم سوادی، سوء‌تغذیه و نرخ بالای بیکاری از دلایل قرار گرفتن این کشورها در صدر این فهرست است.
پاکستان کشور آسیایی با دولتی که هر از چند گاه دست به دست می شود، عدم امنیت، نرخ بالای خشونت در جامعه و عدم تحمل خارجی ها، آن را در رتبه چهارم فهرست قرار داده است. یمن، سودان، نیجریه، موزامبیک، کنیا، زامبیا، اوگاندا، کامرون و رواندا از دیگر کشورهای آفریقایی هستند که در رتبه های پنجم تا سیزدهم این فهرست جای گرفته اند. مردم این کشورها از محدودیت آزادی های مدنی، نرخ بالای بیکاری، آموزش و پرورش ناکارآمد، عدم دسترسی به آب آشامیدنی سالم، عدم اعتماد شهروندان به سیستم سیاسی، فساد اقتصادی، شیوع بیماری های میکروبی و پایین بودن نرخ امید به زندگی رنج می برند و به همین علت از زندگی خود ناخرسندند.
ایران اما در این فهرست در رتبه چهاردهم قرار گرفته است. با وجود آنکه ایران به لحاظ سرانه تولید ناخالص داخلی و امید به زندگی در رتبه بالاتری از سایر کشورهای این فهرست قرار دارد، اما نظام سیاسی، عدم وجود آزادی های مدنی و حقوق اجتماعی این کشور را در زمره غمگین ترین کشورهای جهان قرار داده است.
ایران همچنین بالاترین نرخ مهاجرت افراد تحصیل کرده و متخصص جهان را دارد.