این کتاب در بردارنده نامه هاى پانزده نفر از پبسوابان مذهبى زرتشت است که اولى((مه آباذ)) و آخرى ((ساسان پنجم )) است . گفته مى شود که این کتاب در عصر خسروپرویز به زبان فارسى در آمده و در سال ۱۱۵۸ هجرى در هند تدوین شده است .گروهى بر این باورند که این کتاب از جعلیات فرقه ((آذر کیوان )) است .
((آذرکیوان )) از پیشوایان مذهب زرتشت و از مردم ((استخر)) فارس (معاصر دوره صفوى شاهعباس اول و میرفندر سکى عالم شیعى معروف ) بوده که به هندوستان رفت و در آنجافرقه اى بوجود آورد. عقاید این فرقه به عقاید صوفیه نزدیک است و با عقاید مانوىو بودائى همسوئى دارد. لغت ((دساتیر)) به معنى ((ضد تیرگى )) است .
محقق ایرانى پورداوود مى گوید که این کتاب ، جعلى است ، زیرا در آن لغات جدیدى بکار رفته که از ابداعات نویسنده است .
