واژه ((دین )) لفظ مشترک آریائى و سامى است .
محققان لفظ دین را در آثار سه قوم دیده اند:
۱ در لغت آرامى (لغت اقوام ساکن شمال بین النهرین ) به معناى ((حکم و قضا)) به کار گرفته شده است .
۲ در لغت عرب به معناى ((رسم و عادت و شریعت )) آمده است .
۳ در ((اوستا)) دین به معناى ((شریعت و مذهب )) آمده است . و در اصطلاح عرف ، دین شریعتى است که به وسیله یکى از فرستادگان الهى یا مدعیان نبوت آورده شده است .
((دین )) کلمه اى است عربى که در زبانهاى سامى (عبرى و آرامى ) نیز به کار رفته و به معناى ((قضاوت و جزا)) هم آمده است ؛ مانند: ((یوم الدین )) که به معناى روز جزا و داورى است .
و در لغت عرب به معناى ((اطاعت و انقیاد)) هم آمده آنگونه که به معناى ((آئین و شریعت )) هم به کار رفته شده است . لفظ دین در اوستا به صورت ((وئنا)) آمده که به معناى ((وجدان )) و ضمیر پاک )) است .
در فرهنگ اسلام دین را اینگونه معنى کرده اند:
((دین عبارت است از اقرار به زبان و اعتقاد به پاداش و کیفر در آن جهان و عمل به ارکان و دستورات آن )).
