پسر وي، دونگي، در مدت پنجاه و هشت سال پادشاهي، كارهاي پدر را دنبال كرد و چندان به خردمندي حكومت راند كه مردم او را همچون خدايي مي‌دانستند كه فردوس قديمي را به آنان بازگردانيده است.

ولي اين دولت و اين آسايش ديري نپاييد. عيلاميان جنگجو، از طرف خاور، و عمورياني كه آن زمان نام آور شده بودند، از باختر، بر اين شهر آسوده و ايمن تاختند و شاه آن را اسير كردند و با توحش كامل به چپاول آن پرداختند. شاعران اور در سوك الاهه عشتر، مادر محبوب كشور- شهر خود، كه به دست مهاجمان گناهكار مورد بي احترامي قرار گرفته و او را از آرامگاه خود بيرون انداخته بودند، قصايد سوزناكي سرودند. آنچه ماية شگفتي است آنكه، برخلاف انتظار، اين اشعار به صيغة اول شخص سروده شده و به گوش اديبان معتقد به صنايع لفظي خوشايند نيست؛ ولي، با وجود چهار هزار سالي كه ميان زمان ما و زمان سرودن اين اشعار فاصله افتاده، بخوبي مي‌توانيم اندازة ويراني و پريشاني را كه برآن شهر و مردمش رسيده از اين اشعار دريابيم. شاعر چنين مي‌‌‌‌‌‌گويد:

دشمن با دستهاي ناپاك خود مرا ربود؛

دستهايش مرا ربود و مرا از وحشت كشت.

آه كه چه بدبختم! او به من هيچ حرمتي نگذاشت!

لباسهاي مرا بيرون كرد و بر زن خود پوشانيد،

جواهرات مرا برداشت و با آن دختر خود را آراست.

اكنون من اسير كاخهاي اويم- او در جستجوي من بود

در پرستشگاهها. آه كه روز به راه افتادن مي‌‌‌‌‌‌لرزيدم.

او در معبد من مرا دنبال مي‌‌‌‌‌‌كرد و مرا از ترس به لرزه درمي‌آورد،

در آنجا و در ميان خانة خودم؛ مانند كبوتري بودم كه بال مي‌‌‌‌‌‌زدم

و بر بامي مي‌نشستم، يا چون جغد كوچكي كه بال زنان خود را در غاري پنهان مي‌كند؛

مانند مرغي مرا از ضريح خود بيرون راند،

از شهر من مانند مرغي مرا بيرون كرد، و من با حسرت آه مي‌‌‌‌كشيدم و مي‌گفتم:

معبد من پشت سر من است و بسيار از من دور است.

بدين‌گونه، مدت دويست سال، كه پيش چشمان خودبين ما لحظه‌اي بيش نيست، عيلام و عمور سرزمين سومر را در تصرف خويش داشتند. پس از آن، از طرف شمال، حموربي، پادشاه بزرگ بابل، پيش آمد و اورك و ايسين را از عيلاميان باز گرفت و مدت بيست و سه سال درنگ كرد و پس از آن عيلام را به محاصره گرفت و شاه آن را اسير كرد؛ عمور و آشور دوردست را مسخر ساخت و امپراطوريي به وجود آورد كه، پيش از آن، تاريخ مانندش را نشان نمي‌‌‌دهد؛ كار آن را با وضع يك سلسله قوانين عمومي سامان داد. قرنهاي درازي پس از اين زمان، ساميان بر بين‌النهرين حكومت مي‌راندند، تا آنگاه كه دولت پارس برآمد و از آن

گودآي «كوچك» موزة لوور، پاريس؛ عكس از موزة هنري مترپليتن، نيويورك