عطر و لوازم آرايش و حامل كفشهاي سرپايي شاه بوده، و اين كار را با دقتي كه قانون براي مراقبت از كفش پادشاه معين كرده به انجام مي‌رسانده است.» نتيجة اين خوشگذراني و تجمل بي‌اندازه ضعف و انحطاط اخلاقي بود؛ شاه پاره‌اي از اوقات، براي رفع دلتنگي، فرمان مي‌داد كه كشتي سلطنتي را گروهي از دختران برانند و خود را، جز با پارچة توري كه سوراخهاي درشت دارد، نپوشند. افراط در خوشگذراني و عياشي آمنحوتپ سوم مقدمة آن شد كه اخناتون شورشي برپا كند و به سلطنت برسد.

4- اخلاق

زنا با محارم در دربار- اندرون شاهي- ازدواج – وضع زن- مادرشاهي در مصر- مسائل اخلاقي جنسي

دولت مصر در بسياري از چيزها، حتي زنا با محارم، به دولت ناپلئون شباهت داشت. شاه غالباً خواهر و گاهي دختر خود را به همسري خويش اختيار مي‌كرد، به اين بهانه كه خون خاندان سلطنتي را پاك و پاكيزه نگاه دارد. بدشواري مي‌توان گفت كه اين عادت از نيروي تناسل شاهان مصر كاسته و آن را ضعيف كرده باشد. آنچه مصريان، پس از تجربة چند هزار ساله، در آن شك نداشتند اين بود كه چنين كاري سبب ضعيف شدن نيروي تناسل نمي‌شود؛ به همين جهت، عادت همسري با خواهران از شاه به همة طبقات مردم سرايت كرد؛ در قرن دوم ميلادي، دو سوم ساكنان آرسينوئه از اين قاعده پيروي مي‌كردند. در شعر مصري قديم كلمات «برادر» و «خواهر» همان معني «عاشق» و «معشوق» زمان ما را داشته است. فرعون، علاوه بر خواهران خود، زنان ديگري نيز داشته است كه از ميان اسيران جنگي برمي‌گزيده يا بزرگان مملكت، يا شاهزادگان بيگانه به او هديه مي‌كرده‌اند. مثلا يكي از اسيران سرزمين نهرينه دختر بزرگ خود را، با سيصد دختر جوان، به عنوان هديه براي آمنحوتپ سوم فرستاد. پاره‌اي از اعيان مملكت، در اين كار، از فرعون تقليد مي‌كردند؛ البته هرگز نمي‌توانستند در اين باره به درجة شاه برسند. چه ناچار بايستي، در مراعات اصول جاري اخلاقي و سرمايه و درآمد مالي خويش را نيز از نظر دور نداشته باشند.

ولي تودة مردم، مانند همة افراد ملتهاي ديگر كه درآمد متوسطي دارند، به يك زن قناعت مي‌ورزيدند. ظاهراً چنان به نظر مي‌رسد كه زندگي خانوادگي منظم بوده و، از لحاظ اخلاقي و حدود تسلط افراد خانواده، با آنچه در ميان ملل متمدن اين زمان وجود دارد اختلافي نداشته است. تا زمان سلسله‌هايي كه انحطاط مصر با آن سلسله‌ها آغاز شده، طلاق بندرت اتفاق مي‌افتاده است. هرگاه زن زنا مي‌داده، شوهر مي‌توانسته است، بدون دادن هيچ حقي، او را از خانة خود بيرون كند، ولي اگر جز در اين صورت وي را طلاق مي‌گفته، ناچار بوده است

‌