قرار داشتند. از همين گروه كوچك، كه در اصل بدون طبقه بودند، چهل ميليون نجسهاي كنوني هند پيدا شده‌اند.

iv – جامعة هند و آريايي

گله‌داران- برزگران- پيشه‌وران- بازرگانان- سكه و اعتبار- اصول اخلاقي- ازدواج- زن

اين هنديان آريايي چگونه مي‌زيستند؟ در آغاز با جنگ و غارت؛ سپس با گله‌داري، كشاورزي، و صنعت به شيوة روستايي، كه بي‌شباهت به صنعت قرون وسطاي اروپا نبود؛ زيرا از عصر نوسنگي تا انقلاب صنعتي، كه ما در آن زندگي مي‌كنيم، بنياد زندگاني اقتصادي و سياسي انسان اساساً يكسان مانده است. هند و آرياييها گاو مي‌پروردند و، بي‌آنكه مقدسش بدانند، به كارش مي‌بردند؛ هر وقت هم مقدورشان بود گوشت مي‌خوردند، و نواله‌اي هم نثار روحانيان يا خدايان مي‌كردند؛ بودا، پس از آنكه در جواني رياضتها كشيد و از گرسنگي رو به مرگ بود، گويا در پيري يك شكم سير از گوشت خوك خورد و مرد. آنان جو مي‌كاشتند، اما ظاهراً در عصر ودايي چيزي از برنج نمي‌دانستند. كشتزارهاي هر اجتماع روستايي را بين خانوارهاي عضو آن اجتماع تقسيم مي‌كردند، اما آبياري اين زمينها مشترك بود. زمين را نمي‌شد به بيگانه فروخت، فقط مي‌شد آن را براي پسران خانواده به ارث گذاشت. اكثر مردم خرده مالك بودند؛ روي زمين خودشان كار مي‌كردند. آرياييها مزدوري را ننگ مي‌دانستند. يقين داريم كه در ميانشان نه خاوندي در كار بود و نه گدايي، نه ميليونر داشتند و نه حلبي آبادي.

در ميان صنعتگران و نوآموزان شهرها، صنايع دستي رواج داشت، و در حدود پانصد سال قبل از ميلاد مسيح به صورت اصناف قدرتمند فلزكار، چوبكار، سنگكار، چرمكار، عاجكار، سبدباف، نقاش منازل، تزيينگر، كوزه‌گر، رنگرز، ماهيگير، ملاح، صياد، دامگذار، قصاب، قناد، آرايشگر، دلاك سرشو، گلفروش، و طباخ سازمان يافته‌ بودند؛ اين فهرست، خود، تكامل و گوناگوني زندگاني هند و آريايي را آشكار مي‌كند. اين اصناف مسائل بين افراد اصناف گوناگون را حل و فصل مي‌كردند، حتي مشكلات ميان اعضاي صنف همسرانشان را هم با كدخدامنشي فيصله مي‌دادند. روي اجناس، نه بر عرضه و تقاضا، چنان كه معمول ماست،‌ بلكه براساس ساده‌لوحي خريدار قيمت مي‌گذاشتند.اما در كاخ شاه يك «ارزياب» رسمي بود كه، مثل ادارة استانداردهاي كنوني، كالاهايي را كه مي‌بايست براي كاخ بخرند مي‌آزمود و شرايط لازم و خصوصيات آنها را به سازندگان آن كالاها مي‌گفت.

بازرگاني و مسافرت در حد كشش اسب و ارابة دوچرخي ] اسب‌كش يا گاوكش[