گيرد؛ اما، ازدواج به رضاي طرفين را اندكي ننگ‌آور مي‌دانستند؛ زنان فكر مي‌كردند كه اگر آنها را بخرند وبرايشان پول بدهند شرافتمندانه‌تر است، و ربوده‌شدن را ستايش بزرگي مي‌دانستند. تعدد زوجات يا چندگاني مجاز بود، و بزرگان را به آن ترغيب مي‌كردند؛ تكفل چندين زن، و استفاده از استعدادهاي آنان، كاري نيك و شايسته بود. ماجراي دروپدي ، كه در يك زمان با پنج برادر ازدواج كرد، نشان مي‌دهد كه در عصر حماسي گاهي چند شوهري- ازدواج يك زن، به طور همزمان، با چند مرد، معمولا چند برادر- اتفاق مي‌افتاده است. اين رسم تا سال 1859 در سيلان باقي ماند، و گاهي هنوز هم در روستاهاي كوهستاني ثبت آثاري از آن ديده مي‌شود. اما چند زني معمولا امتياز مرد بود، كه با قدرت پدرشاهي بر خانوادة آريايي حكومت مي‌كرد. بر زنان و فرزندان خود حق تملك داشت و مي‌توانست در موارد خاص آنها را بفروشد يا از خانه بيرون كند.

با اينهمه، زن هندي در دورة ودايي خيلي بيشتر از دوره‌هاي بعدي از آزادي برخوردار بود؛ در انتخاب شوهر، بيش از آنچه اشكال ازدواج مقرر دارد، مي‌توانست اظهار نظر كند؛ آزادانه در جشنها و رقصها ظاهر مي‌شد؛ و در جشنهاي ديني به مردان مي‌پيوست؛ مي‌توانست تحصيل علم كند، و مثل گارگي در گفتگوي فلسفي شركت جويد. اگر بيوه مي‌شد، هيچ محدوديتي براي ازدواج مجددش در كار نبود. در عصر قهرماني گويا زن اندكي از اين آزادي را از دست داده باشد؛ او را از جستجوهاي معنوي دلسرد كرده بودند، دليلشان اين بود كه «ودا خواندن زن نشان آشوب منزل باشد»؛ ازدواج مجدد بيوگان از رسم افتاد؛ حجاب- پرده‌نشيني و مستوري زنان- آغاز شد؛ و رسم ساتي ، كه تقريباً در عصر ودايي كاري ناشناخته بود، افزايش يافت. اكنون نمونة زن آرماني پهلوانبانوي رامايانا، يعني سيتاي وفادار بود كه در هر گونه آزمون وفاداري و جرئت، تا دم مرگ، فروتنانه از شوهرش پيروي و فرمانبرداري كرد.

v – دين وداها

دين پيش از ودا- خدايان ودايي- خدايان اخلاقي- داستان آفرينش به روايت ودا- خلود- قرباني اسب

گويا كهنترين دين شناخته شدة هند، كه آرياييهاي مهاجم در ميان قبيلة مارپرستان (ناگه‌ها)