" این وبسایت تحت حمایت سایت تاریخ ما می باشد کپی برداری از آن بدون ذکر منبع پیگرد قانونی دارد"

www.tarikhema.ir

www.ancient.ir

راهنماي استفاده از اين كتاب

فصل هيجدهم

بهشت خدايان

دين در هند قدرت و اهميت فوق‌العاده دارد؛ در هيچ كشوري ديگري وضع چنين نيست. اينكه هندوان بارها به حكومتهاي بيگانه گردن نهاده‌اند از اين لحاظ بوده است كه براي آنان فرقي نمي‌‌كرده است كه چه كسي، بيگانه يا خودي، بر آنان حكومت و يا از آنان بهره كشي مي‌كند؛ مسئلة اساسي دين بود، نه سياست؛ روح بود، نه جسم؛ زندگيهاي بي‌پايان بعدي بود، نه اين زندگي سپنجي. وقتي كه آشوكا مسلك پارسايي پيش گرفت و اكبر كما بيش كيش هندو پذيرفت، قدرت دين حتي بر اين نيرومندترين مردان هم آشكار شد. در قرن ما آن كه براي نخستين بار در تاريخ سراسر هند را متحد كرده است، پارسا مردي است نه سياستمداري.

i – تاريخ بعدي آيين بودا

اوج آيين بودا – دو ارابه - «مهايانه» - آيين بودا – آيين رواقي و مسيحيت – برچيده شدن آيين بودا – اشاعة آن به : سيلان، برمه، تركستان، تبت، كامبوج، چين، ژاپن

دويست سال پس از مرگ آشوكا، آيين بودا در هند به اوج خود رسيد. دورة رشد آيين بودا از آشوكا تا هرشه از چند لحاظ اوج دين، آموزش و پرورش، و هنرمند بود. ولي آييني كه رواج مي‌يافت آيين خود بودا نبود؛ شايد بهتر باشد كه آن را آيين شاگرد سركش او، يعني سوبده، بدانيم كه چون شنيد استاد در گذشته است به رهروان گفت: «دوستان بس است؛ غم مخوريد، مويه مكنيد؛ خوب شد كه از دست سمنة بزرگ خلاص شديم و (چقدر) «اين شايستة شماست، آن شايستة شما نيست» رنجمان داده است. ولي اكنون هر كاري كه دلمان بخواهد مي‌كنيم. و هر چه نخواهد نمي‌كنيم.»