" این وبسایت تحت حمایت سایت تاریخ ما می باشد کپی برداری از آن بدون ذکر منبع پیگرد قانونی دارد"

www.tarikhema.ir

www.ancient.ir

راهنماي استفاده از اين كتاب

فصل سي‌ام

انديشه و هنر در ژاپن باستان

i-‌زبان و آموزش و پرورش

زبان- خطنويسي- آموزش و پرورش

ژاپنيان خطنويسي و آموزش و پرورش خود را از چينيان، كه به نظر آنان وحشي بودند، فرا گرفتند. زبان ژاپني، هر چند كه محتملا مغولي و به زبان كره‌اي نزديك است، به قوم ژاپني اختصاص دارد و از مشتقات زبانهاي معلوم ديگر به شمار نمي‌رود؛ برخلاف چيني، چند هجايي و پيوندي و در عين حال ساده است. حروف دميده كم دارد و اساساً از حروف حلقي و حروف صامت مركب است. هيچ يك از حروف صامت آن، جز «ن»، در پايان كلمات در نمي‌آيند. تقريباً همة حروف مصوت، دراز و آهنگدارند. دستور زبان ژاپني آسان و طبيعي است. اسم در حالت مفرد و جمع مذكر و مؤنث، و صفت در حالت تفصيلي و عالي تغيير نمي‌پذيرد. فعل در مورد اشخاص متفاوت تغيير شكل نمي‌دهد. ضماير شخصي معدودند، و ضمير ربط اصلا در ميان نيست. اما صفت به صورت منفي درمي‌آيد و وجوه متعدد دارد. فعل صرف مي‌شود. به جاي حروف اضافه، الفاظ الحاقي زحمت‌آور، و به جاي ضمير شخصي اول شخص و دوم شخص، اصطلاحات تعارف‌آميزي از قبيل «چاكر خاكسار» يا «آن جناب» به كار مي‌رود.

زبان ژاپني خط مخصوصي نداشت. در نخستين سده‌هاي ميلادي، مردم كره و چين خطنويسي را به ژاپن بردند، و ژاپنيان قرنها با علايم چيني كلام خوش‌آهنگ خود را مي‌نگاشتند. چون در مقابل هر يك از هجاهاي كلمات ژاپني يك علامت كامل چيني استعمال مي‌شد، خط ژاپني، مخصوصاً در عصر عظمت نارا، يكي از دشوارترين خطهاي عالم بود. اما، در قرن نهم، قانون اقتصاد، كه همواره در زبانها عمل مي‌كند، به داد ژاپنيان رسيد. پس، دو خط ساده پديد آمد. در اين دو خط، هر يك از علامتهاي چيني به صورت پيوسته و كوتاهي درآمد و نمودار يكي از هجاهاي چهل و هفت گانة گفتار ژاپني شد. در حقيقت، اين چهل و هفت علامت نقش الفبا را برعهده گرفتند. چون بخش بزرگي از ادبيات ژاپني به خط چيني