كند. دايبوتسو، در ابتدا، مانند بوداي نارا در معبدي قرار داشت. اما، در 1495، طغيان شديد آب هم معبد و هم شهر را شست و منهدم كرد، و فقط آن فيلسوف مفرغي، همچنان با آرامش، در ميان ويراني و رنج و مرگ استوار ماند. هيده‌يوشي به نوبة خود در كيوتو مجسمة عظيمي از بودا برپا داشت. براي ساختن آن، پنجاه هزار كارگر مدت پنج سال زحمت كشيدند، و هيده‌يوشي‌ خود نيز به هيئت كارگران درآمد و در كار، آنان را ياري كرد. اما، در 1596، اندكي پس از نصب اين مجسمه، زلزله آن را فرو انداخت و قطعات معبد فرو ريخته را برگرد آن پراكند. بنابر يك روايت ژاپني، هيده‌يوشي تيري به سوي بت‌شكسته انداخت و با ملايمت گفت: «من با هزينة بسيار تو را برپا كردم، و تو حتي قادر به دفاع از معبد خود نيستي!»

صنعتگران ژاپني در آفريدن هرگونه پيكر- از مجسمه‌هاي عظيم بودا تا آثاري ظريف، مانند نتسوكه- دست تواناي خود را آزمودند و حتي مانند مجسمه‌ساز معاصر، تاكامورا، براي ساختن پيكري به كوتاهي 30 سانتيمتر سالها عمرگذاشتند و، شادمانه، پيرمردان چروكيده و شكمپروران خندان‌رو و روحانيان فيلسوف‌مآب را آفريدند. بيشتر عوايد مجسمه‌سازان به كيسة كارفرمايان محيل فرو مي‌رفت. ولي حسن كار در اين بود كه اين هنرمندان به ذوق و ظرافت طبع خود دلخوش بودند. دين پيشگان، در مورد مجسمه‌هاي بزرگ، قيدهايي برمجسمه‌سازان تحميل مي‌كردند، و منجمله از آنان مي‌خواستند كه، به جاي مجسمة زنان خودفروش، تمثال خدايان را بسازند. اينان به جذبه و خلسة جمال نظر نداشتند و فقط مي‌كوشيدند كه زهد و تقوا را برانگيزند و، از راه ترس، فضايلي در مردم پديد آورند. هنگامي كه دين از حرارت و نيرو خالي شد، مجسمه‌سازي نيز، كه وابستة آن بود، حرارت و نيروي خود را از دست داد؛ بدان‌سان كه در مصر اتفاق افتاد، براثر زوال فضيلت و تقوا، آنچه از دين ماند، فقط تشريفات خشكي بود كه هنر مجسمه‌ساز را خفه كرد.

viii – سفالگري

الهام چين- سفالگران هيزن- سفالگري و چاي- آوردن فن چيني‌سازي از هيزن به كاگا- قرن نوزدهم

همچنانكه اروپاي شمال باختري تمدن خود را عيناً از يونان و روم وارد نكرد، ژاپن نيز صرفاً به تقليد تمدن كره و چين نپرداخت. مي‌توان اقوام خاور دور را، بر روي هم، يك واحد نژادي و فرهنگي دانست كه مانند ولايات گوناگون يك كشور، هر يك به هنگام خود، هنر و فرهنگي كه به هنر و فرهنگ ولايات ديگر بستگي و مانندگي داشت به وجود آوردند. با اين مقدمه، بايدگفت كه سفالگري ژاپني جزء يا مرحله‌اي از سفالگري خاور دور است و با آنكه اساساً به سفال‌سازي چين مي‌ماند، باز از ظرافت و زيبايي خاص هنر ژاپني خالي نيست. پيش از آنكه صنعتگران كره‌اي در قرن هفتم به ژاپن بروند. ژاپنيان، براي رفع حوايج خود، با موادي پست ظرفهايي