ابوسعید ابوالخیر:تا مدرسه و مناره ویران نشود این کار قلندری به سامان نشود

یکی از عالی ترین رباعیات ایرانی را آورده اید ولی با غلطی که در آخرین مصرع آن ، دچارش شده اید ، معنی عمیق فلسفی آن را چیز دیگری کرده اید ! آقایان ! شاعر می گوید کار بزرگی است رسیدن به ایمان ( ولاجرم یقین ) جان کلام شعر در بیت آخر است : تا ایمان کفر نشود یعنی انسانی ایمانش به خدا و دین مثلاً در اثر گرویدن به مادی گرایی یا ماتریالیسم از بین نرود و کفر نشود و این کفر دوباره بعد از دوره ای که به هر علّتی بر او بگذرد ( و برهر کسی یک چنان تحوّلی نخواهد که گذشت) دوباره او به ایمان دوباره به خدا برسد ، آن فرد حقیتاً مسلمان ( در اینجا با ایمان ) نشود پس مصرع آخر را لطف کنید و به این ترتیب درستش کنید : این بنده حقیقتاً مسلمان نشود . ملاحظه می فرمائید میان آنچه شاعر آن را فقط منتسب به خود می داند و یا حد اکثر عده ای روشن اندیش و فیلسوف نظیر خودش ، با آنچه شما به غلط به همه منتسب کرده اید ( یک بنده یعنی هر بنده ای )تفاوت و تناقض وجود دارد آیا به نظر شما همه یعنی همه مردم با ایمانند و بعد کافر می شوند و دوباره مسلمان می گردند ؟؟!! یا فقط کسی یا کسانی نظیر ابوسعید ابی الخیر ؟ پس احساسات را کناری بنهید و از روی خرد ( منطق ) بیت را تصحیح فرمائید با تشکر

3500

آیا این رباعی سروده مولانا نیست؟در تاریخ ما در رباعیات هردو شاعر آمده است.

ابوسعید در قرن سوم میزیسته اما مولانا در قرن هفتم