ابوسعید ابوالخیر:دارم صنم چهره برافروخته‌ای وز خرمن دهر دیده بر دوخته‌ای

بنده این رباعی را با دوستان به اشتراک گذاشتم وجمع این رباعی از 8654

در مصراع آخر قاعدتا «سوخته‌ی سوخته‌ای» صحیح است. یعنی کسی که سوخته‌ی کسی شده‌است که خود سوخته‌است. مثل پروانه که سوخته‌ی شمع است که خود سوخته است.در کتابت قدیم پسوند «ای» هم مثل یای میانجی به شکل همزه بالای حرف «ه» قرار می‌گرفت به همین دلیل گاهی در چاپ‌های جدید به اشتباه این دو خلط شده‌اند. نوشتن «سوخته‌ای» به جای «سوخته‌ی» در اولین مورد در این مصراع هم ظاهرا مصداق همین اشتباه در بازنویسی متون کهن است.