امیر معزی:شاها ادبی کن فلک بد خو را گر چشم رسانید رخ نیکو را

گویند روزی شاه شجاع و همسرش جهان ملک در میدان گوی بازی نظاره گر بازی فرزندشان منوچهر بودند که جوانی برازنده و سوار کاری یگانه بود. از قضایا اسب منوچهر در گودالی رفت و او را بر زمین زد.شاه شجاع که فرزند عزیزش را در خاک و خون غلطیده دید، از شدت عصبانیت فرمان داد تا اسب را بکشند. امیر معزی که شاعری فرزانه و بدیهه سرایی نمونه بود بلافاصله این رباعی را سرود و جان اسب بیگناه را نجات بخشید!(در متن به جای امیر معزی جهان ملک نوشته شده بود که من امیر معزی را شنیده بودم)

در مصرع دوم "کاسیب رسانید رخ نیکو را"به نظر محتمل تر و زیباتر مینماید.

احتمالا داستان باید چیز دیگری باشد؛ چون شاه شجاع در عصر حافظ و قرن هشتم می‌زیسته.