عطار:دردا که درین بادیه بسیار دویدیم در خود برسیدیم و بجایی نرسیدیم

بال عشقتا بوی خوش دوست ازین خاک شنیدیمبا بال و پر عشق به افلاک پریدیم تا از دم گرمش سخن مهر بر آمد هر حکم که در دور فلک بود خریدیمتوفان ملامت اگر از ابر فرو ریختچون شاخه ی بید از دم هر قطره خمیدیمدردانه لب لعل دل افروز چو بشکفتدر سینه به شادی ز سر شوق تپیدیمدر سایه ی مهرش صف اغیار شکستیمغیر از سخن عشق صدایی نشنیدیماز سرزنش خار به هرگوشه ی این دشتدامن به سراپرده ی گلزار کشیدیمتا رونق سرو است و گل و لاله و ریحاندر باغ رخ دوست ، چه گلها که نچیدیمآن قطره که از شوق به رخسار نشستهمائیم که چون گوهر شهوار چکیدیمگر نافه ی خوشبوی و اگر عطرگل سرخ بر دامن ما ریخت ، از آن یار بدیدیمتا زمزمه و نغمه ی مهر است به لبهاشبر غمزه ی دربانِ در ِ دوست مریدیمهرگز نشود شعر ” نیا “ قبله ی دلها تا جرعه ای از باده ی مهرش نچشیدیم

  دردا که درین بادیه بسیار دویدیم...