عطار:دارم از بستان حق گلدسته‌ای واین حدیث خوش ز خودوارسته‌ای
❈۱❈
دارم از بستان حق گلدسته‌ای
واین حدیث خوش ز خودوارسته‌ای
سالکی نیکو خصالی مقبلی
در طریق اهل حق صاحبدلی
❈۲❈
گفت روزی مصطفی بامرتضی
در عبادت بود از بهر خدا
پیش حق احرام بسته محو بود
گاه اندر سکر و گه در صحو بود
❈۳❈
در نماز استاده مستغرق شده
گشته فانی واصل مطلق شده
ناگهان یک سائلی فریاد کرد
از عذاب بینوائی داد کرد
❈۴❈
گفت از بهر کریم لایزال
تو کرم کن بامن درویش حال
ز آنکه دارم فقر بیحد در جهان
تو مرااز فقرو محتاجی رهان
❈۵❈
من بتو امیدوارم در کرم
ز آنکه هستی دردو عالم محترم
هیچکس از خوان تو نومید نیست
غیر را از فضل تو امید نیست
❈۶❈
من بتو امیدوارم یا امیر
این فقیر بینوا را دستگیر
پیش بعضی بود سائل جبرئیل
این سخن راگرچه کم دیدم دلیل
❈۷❈
بود حیدر در رکوع از بهر حقّ
ناگهان زد سائلی پیشش نطق
دست جود افشاند ناگه مرتضی
داد سائل را ز انگشت او عطا
❈۸❈
در رکوع او کرد خود این سروری
داد در راه خدا انگشتری
سائل آن تحفه گرفت و زود رفت
در زیان آمد ولی با سود رفت
❈۹❈
چون بدست سائل افتاد آن نگین
گفت من دارم سلیمانی ببین
چون پیمبر گشت فارغ از نماز
گفت با حیدر که هستی اهل راز
❈۱۰❈
این کرم خود در جهان ناید ز کس
خود تو باشی خلق را فریادرس
مصطفی می‌گفت با اصحاب خویش
مرهمی باشد علی بر جان ریش
❈۱۱❈
اندرین گفتار بود آن رهنما
جبرئیل آورد از حقّ انّما
کامنت ها