باباطاهر:خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت خرم آنانکه این آلالیان کشت

یک شعر طبیعت‌گرای به تمام معناست. ابتدا از کوه و صحرا و دشت به نیکی یاد می‌کند. بعد اشاره دارد آن‌هایی که به طبیعت کمک می‌کنند هم شایسته‌ی تقدیر هستند. در مورد بیت دوم، با توجه به اندک دانسته‌هایی که از زبان و دیدگاه باباطاهر دارم، به نظرم می‌گوید: بسیاری هستند و بسیاری می‌روند و بسیاری می‌آیند و همه در نهایت به طبیعت برمی‌گردند و همانا کوه و صحرا و دشت است که باقی می‌ماند.

خوشا کوهان خوشا هامون خوشا دشت، خوشا آنان که این آلالیان کشتوسی هند و وسی شند و وسی یند، همان کوه و همان هامون همان دشتمن سالها پیش این شعر رو خونده بودم و این شکلی توی ذهنم مونده بود.

سلام دوستان کسی نظری درباره این دوبیتی داره؟