باباطاهر:به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم

ته بمعنای مال تو هست نه به معنای تو وینم اشتباه بینم درسته همون ببینم دیگه زبون خودم و بلدم حرف بزنم

اجرای این دو بیتی فقط ویگن

این شعر به نظر من از پر معنا تریم اشعار بابا طاهر است.

این دو بیتی را در کتاب فارسی اول راهنمایی به این صورت نوشته اند : نشان از قامت رعنا تو وینم و متاسفانه درست ننوشته اند حالا اگر بخواهیم آن نسخه را اصلاح کنیم باید عرض کنم که نشان از قامت رعنات وینم و در این صورت هم معنای درستی از مصرع حاصل می شود یعنی نشان از قامت رعنای تو می بینم و البته در ردیف هم غلط اتفاق نمی افتد چون بابا طاهر آن ها را هم ( ته ) نوشته و خوانده نه ( تو)

محبت بر خلایق انتهای سادگیست/مردی و مردانگی آخرش آوارگیست

البته من افزون کنم که با وامگیری از زبانهای دیگر مخالف نیستم اما پیوند هر چه نزدیک تر باشد بهتر است .

صورت صحیح بیت چنین است:به صحرا بنگرم صحرات بینمبه دریا بنگرم دریات بینمبه هر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان از قامت رعنات بینماز نظر مضمون متناسب با این بیت از ترجیع بند هاتف اصفهانی است:یار بی‌پرده از در و دیواردر تجلی است یا اولی‌الابصارشاعر در این بیت، مظاهر مختلف طبیعت را جلوه حق می داند.

البته استاد گوهری بزرگوارم نیک می دانند دلایل زیادی هست که باید گویش های محلی را به فارسی پایواز کنیم یکی اینکه برخی کلمه ها در فارسی فراموشیده شده اند مثلا برای سطح لغت روی کافی نیست چون چند تا روی دیگر هم داریم مثلا روی به معنی دلیل روی به معنی ریا و نیز جهت اما به راحتی به لری به سطح می گوییم ریوال که اگر به فارسی برگردانده شود می شود ریوار یا رویوار حالا ما یک کلمه داریم که کاملا فارسی است پیوسته به فارسی است .اگر به لهجه ها نگاه کنیم دریایی واژه هستند اما دلایل دیگری هم هست دیگری اینکه زبانهای بزرگ دیگر همین کار را کرده اند . و سوم اینکه با پیوند یک کلمه که پیوستگی نزدیکی به فارسی دارد حفظ باروری فارسی و زایایی اش شدنی تر و نگهداشتنی تر است . تصور کنید وقتی هال به فارسی معنی لذت می دهد با هال انگلیسی که تالار می شود امیخته می شود و حال عربی هم افزوده می شود پاک مردم همان هال خودشان را هم فراموش می کنند .

از آقای سید مسعود متشکرم.دو بیتی زیبایی از بابا طاهر عزیز. زیبا و پرمعنا

آقای مودی موسوی خواننده محبوب راک قراره در آلبوم جدیدشون از این شعر استفاده کنن خیلی محشر میشه :))))

من و تو در میان کاری نداریمبه جز بیهوده پنداری نداریم#جامی1. گفته اند : «#خانه بخشی از مفهوم خداست» ... به هر حال ، خانه ی #کعبه ، جزءِ جدایی ناپذیری از تلقی های ما از #مفهوم_خدا به شمار می آید .2. گفته اند باطن در قالب ظاهر است که فراموش نمی شود ... به عقیده ی #دینانی باطنِ بدون ظاهر را نمی توانیم داشته باشیم چون از بین می رود و یا به خرافات آلوده می شود و ظاهرِ بدونِ باطن هم جز انجماد و انحطاط چیزی به بار نمی آورد .3. #سهراب_سپهری در شعر صدایِ پای آب می گوید «کعبه ام مثل نسیم/ می رود باغ به باغ/ می رود شهر به شهر ...»او بر خلاف برخی عُرفا کعبه را در سراچه ی جان جستجو نمی کند بلکه آن را در بیرون از خانه ی جان و در «حرکتِ تدریجی» می بیند . #افلاطون «حرکت» را به نوعی خروج از مساوات می داند ؛ شاید این تعبیر کعبه ی متحرک به نوعی برابر با این دو بیتی بابا طاهر باشد که : به صحرا بنگرم صحرا ته وینم/به دریا بنگرم دریا ته وینم/به هر جا بنگرم کوه و در و دشت/نشان روی زیبای ته وینم ... و شاید هم یادآور این حدیث قدسی باشد که : کُنْتُ کَنزا مَخفّیا فَاَحبَبْتَ اَن اُعْرَف فَخَلَقْتُ الخلَقَ لاُِعرَف : خدای تعالی فرمود : گنجی پنهان بودم، دوست داشتم که شناخته شوم، پس خلق را آفریدم تا مرا بشناسند ... به هر حال رخ نمودن این گنج پنهان مستلزمِ خروج از مساوات و جلوه گری است ... #قیصری در شرح #فصوص_الحکم در مورد حرکت نوشته است : حرکت حاصل نمی شود مگر از محبت ... و شاید هم از زبان عبدالرحمن جامی در سطحی نازل تر بتوان گفت : نکو رو تابِ مستوری ندارد/ببندی در ز روزن سر برآرد ... به هر حال این کعبه یا معشوق ، باغ به باغ و شهر به شهر در حرکت است تا که را خواهد و میلش به که باشد ؛ همان طور که #سید_حیدر_آملی می نویسد : ابتدایِ شوق از طرف حق تعالی است و بعد از طرف عبد ؛ یحبهم و یحبونه . #سوره_مائده، آیه 54 ... هر چند به قول #بایزید_بسطامی با جستجوی حقیقت، قادر به یافتن آن نخواهید شد اما کسانی که حقیقت را یافته اند آن هایی هستند که دریافته اند که باید همچنان در پی یافتن حقیقت باشند .4. #فراتتس_کافکا خانه را موطنِ کهنه ی انسان می داند که همیشه چیزها در آن به طور و شکل دیگریست ... گفته اند انسان اشیای دوست داشتنی و خاطرات خود از جهان را در خانه گرد می آورد و آن ها را با زندگی روزمره ، خورد ، خواب ، صحبت و سرگرمی خود مرتبط می گرداند ؛ اشیا و خاطراتی که پس از تغلیظ و تاکید در آن به صورت نیروهای محیطی ظاهر می شوند ... و این موضوع در دیدگاه شرقی پررنگ تر است یعنی مکان‌ها با آدم ها مبادلات بسیاری دارند و در هم ادغام شده اند . در این دیدگاه ، خانه خود ماست ... همان طور که مایومی میاواکی می گوید : خانه، خودم هستم ... و فرانسیس بیکن اعتقاد دارد خانه ها برای زیستن است نه برای نگریستن . بنابراین کاربردشان مهم تر از شکل ظاهریشان می باشد ، مگر آنکه هر دو نکته در یک خانه جمع شده باشد ... هر چند غمگینانه امروزه این موطن کهنه برای ما هم تبدیل به یک کالای اقتصادی شده که به سوداگری و تغییر ارزش های اجتماعی و فرهنگی انجامیده است ... اکنون دیگر این موطن کهنه برای اغلب انسان ها جز خوابگاه نیست ...5. به باور هایدگر ، ذات سکونت این است که از سکونتگاه بهره کشی نکنیم بلکه راز آن را در یابیم و از همین رو او به معماری مدرن انتقاد دارد و می گوید «همۀ چیزهای مهم و بزرگ ، تنها هنگامی ظهور کرده‌اند که انسان‌ها خانه‌ای داشته و در سنتی ریشه دوانده بودند» ... ولی متاسفانه امروزه انسان بدون آن‌ که مکان را تحت سکونت خود در آورند تنها در آن حضور دارند ... تائوت چینگ گفته است : از چوب خانه ای بنا می کنیم/این فضای خالی درون خانه است/ که برای زندگی سودمند است ... و به اعتقاد لوکوربوزیه معمار سوئیسی ، خانه مانند ماشینی است که دارای اجزایی است. ولی از آنجایی که اتومبیل در خود هیچ جز اضافی و بی فایده ای ندارد ، پس نباید هیچ اجزای زائدی به همراه خود داشته باشد.6. به اعتقاد باشلار ، خانه هم فضا را محصور می کند(اندرون) و هم فضا را پس می زند (نما) ... ولی او می گوید خانه نه ماشین زندگی است و نه معبد ، خانه حتی خانه هم نیست ، بلکه خانه هویت انسان است. چیزی که انسان امروز آن را گم کرده است. هویت انسان بودن از خانه سرچمشه می گیرد و خانه گریزی انسان، در این دوره ی تمدنی بشر ، ریشه در خانه های بی هویتی دارد که در آن به دنیا نمی آید و نمی زید و نمی میرد. این نقطه آغاز سقوط هویت انسانی است.7. گفته اند سکونت از ریشه عربیِ سَکَن است آن هم وقتی که بعد از حرکتی یا اضطراب و ترس و رعبی ، آرام و قرار می یابیم و به سکونتگاه خود انس می گیریم ... هر چند به قول و به تعبیر پتر برگر ، انسان در عصر «اذهان بی خانمان» به سر می بَرَد ... و اما هایدگر ، زبان را خانه ی هستی انسان می داند و زبان و هستی را یکی می شمارد و می گوید ما سخن نمی گوییم بلکه سخن ، ما را می گوید .احمد آذرکمان / تیرماه 99 ـ حسن آباد فشافویه

به دریا نگاه می کنم تو را می بینم به صحرا هم که نگاه می کنم تو را می بینم و در هرچه نگاه می کنم تجلی تو را می بینم دریا ته وینُم یعنی در دریا تو را می بینم و بقیه به همین نحو

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم به دریا بنگرم دریا ته وینم بهر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان از قامت رعنا ته وینم

با سلام به نظر این کمترین این دوبیتی جناب باباطاهر اشاره به وادی "توحید" پنجمین وادی از هفت وادی بیان شده در کتاب منطق الطیر جناب عطار دارد. سالک در این مرحله از کثرت به وحدت رسیده و به قول جناب هاتف اصفهانی ؛ "چشم دل باز می‌کند که جان بیند" و به هر چه و هر کجا که نظر می اندازد جز "او" چیز دیگری نمی‌بیند ، "او" را همه می‌بیند و همه را او که باز به قول جناب هاتف اصفهانی؛ "که یکی هست و هیچ نیست جز او/وحده لا اله الا هو" سالک در این مسیر هرکاری که انجام می‌دهد، هرچه که می‌بیند، هرجا که می‌رود جز "او" را نمی‌بیند گویی که انگار هیچ چیز جز حضرتش نیست به قول جناب عطار؛ "چشم بگشا که جلوه ی دلدار به تجلیست از در و دیوار این تماشا چو بنگری گویی لیس فی الدّار غیره الدیّار " [جز او هیچ کس در خانه نیست] سالک در مرحله ی توحید قبل از موضوع خدا می‌بیند، در آن موضوع خدا می‌بیند و بعد از آن موضوع هم خدای می‌بیند به قول علی [علیه السلام] ؛ "ما نظرت الی شیء الّا و رایت الله فیه..." گویی که سالک این راه آنچه که می‌بیند و می‌شنود همه تحت احاطه خداوندگار است و احاطه دارد بر هر چه سالک مشاهده می‌کند به قول شمس مغربی؛ "هر لحظهرخت داد جمالی رخ خود را..." همه چیز و همه جا مظهر حق است در نظرش و یک لحظه خویش را از "او" جدا و سوا نمی‌داند به قول جناب ملامحسن فیض کاشانی؛ "ز هرچه غیر یار استغفرالله..." و سالک در مقام توحید نهایتا پی به گنج پنهان می‌برد که حضرتش فرمود ؛ "کنت کنزا مخفیا..." و پی می‌برد که هستی و جهان جلوه ی دلدار است و بس.