باباطاهر:دلی دیرم چو مرغ پا شکسته چو کشتی بر لب دریا نشسته

با درود و احترام استاد محمدرضا شجریان این دوبیتی را به شکل دیگری می خواننددر بیت دوم : همه گویند طاهر تار بنواز / صدا چون می دهد تار شکسته

اگر می بینیم بابا طاهر دل خود را به مرغ پا شکسته ونه بال یا پر شکسته همانند کرده است خود دلیل عرفانی دارد یکی اینکه پا کنایه است ابزار پیمایش را ه وطی طریق ورسیدن به پایان وسر مقصد در این جهان به آن جهان است ولی بال درجات بالا را نشان می دهد -مرغ باغ ملکوت - اگر بال بشکند پرنده پارا دارد ومی توانند در زمین گردش کند تا بالش خوب شود ولی اگر دوپای او بشکند یا باید پیوسته در آسمان بماند وبرای آب ودانه نمی تواند فرود آید وبر خا ک نشسته وحست وجو کند وزجر وشکنجه ی پرنده افزون می شود وحتی بدون پا به آسانی نمی تواند با بال از زمین بلند شود وسینه ی او به زمین کشیده می شود تا شاید پرواز کند مانند هواپیمایی است که باند پرواز ندارد یا چرخ زیر را ندارد وپر واز او ممکن نیست .سینه ی پرنده ی پاشکسته که به خاک مالیده می شود مانند کشتی است که کف او به خشکی لب دریا رسیده است؛ آن کشتی شاید با موجی وارد دریا شود یا اینکه نه همان جا بماند وپرواز پرنده ی بی پا هم همین داستان را دارد .بابا طاهر خود بهتر پارا برای این شعر گزیده است .

به نظر می رسد مصراع اول باید مرغ پر شکسته یا بال بسته باشد چون مرغ برای پرواز به بال نیاز دارد نه به پا