باباطاهر:هر آن باغی که نخلش سر بدر بی مدامش باغبون خونین جگر بی

با سلامکسی ار دوستان معنی مصراع اول بیت اول را می دونه؟؟ممنون می شم کمک کنید.

مثل اینکه میخواهد بگویداگر زنت یک پایش در خانه و یک پایش بیرون بود {ددری شد} از دستش خون جگر خواهی شددر بیت دوم هم میگوید طلاقش بدهمانا در نهان سرایندهسعدی بزرگ هم این چنین معنا را معتقد بوده استچون زن راه بازار گیرد بزنوگرنه تو در خانه بنشین چو زن

مثال باغی که درختی داره و سر آون درخت از باغ بیرونه و مردم از بهره اون درخت سود میبرن و باغبانی که فقط خون به جگر شده ، توصیه ی شاعر کندن درخته هرچند که بهترین میوه ها رو داشته باشه (به نظر من توصیه خوبی خیلی ها کژ دارد رو مریز طی میکنن که درست نیست و خون به جگریش موندگاره) به خیلی چیزها میشه مرتبطش کرد ولی فکنم نزدیکترینش خیانت باشه در زناشویی

به نظر من بیت دوم میگوید . بغارت کندنش از بیخ و از بن .. وگر بارش همه نعنا و هل بی . : یعنی اگر مالی داشته باشی که دیگران متوجه آن بشوند آن را مورد غارت قرار میدهند حتی اگر بارش چیز کم ارزشی باشد مثل نعنا و هل (نعنا و هل در زمان قدیم چون ارزش غذایی نداشته . کم ارزش تر از امروز بوده)

سلام. به نظرم معنی عمیقی داره شعر میگه که هرچیزی که درون وجود داره نباید به بیرون ارائه بشه چون به شدت ممکنه باعث دردسر بشه. داره میگه باغ ینی اول داره میگه یه چیز ارزشمند و با برکت مثل باغ پس با احترام به نظر دوستان به نظرم قطعا معنی اش اینایی که دوستان گفتن نیست. به این بیت بسنده میکنم از حافظ آن یار کز او گشت سر دار بلند جرمش این بود که اسرار هویدا میکرد

خوشبختانه در زبان فارسی اشارات مونث و مذکر معلوم نیستن. شاید بشه معنی رو کمی گسترش داد و گفت اگر مطمئن باشیم که معنی سربدر ر فولک همدان به معنی بیرون از باغهمعشوقی که وفا نداشته باشه و مثل درختی که در زمین باغبان ریشه کرده، در زندگی باغبان عاشق تثبیت شده باشه ولی با بی توجهی و بی عنایتی عاشق رو بیازارهباید تخم عشقش رو از دل بیرون کشیدبنده معتقدم از بیخ و از بن کندن درختی که در زمین باغبان ریشه داره یعنی از دل بیرون انداختن معشوق.

آقای خان زاده بیتی از حافظ رو فرمودند که مشخصا با ماجرای منصور حلاج مرتبط هست و من نفهمیدم ارتباطش با این دو بیتی چیه. چرا که از نظر حقیر این دوبیتی معنایی کاملا مشخص و زن ستیزانه داره . هیچ الزامی نداره که بخوایم تمامی نوشته‌های ادبا و شعر شعرا رو با نگاه معنوی یا فلسفی و یا عرفانی درک کنیم. شاعر و نویسنده هم انسانی با اعتقادات کاملا مشخصه که عقاید و باورهاش ممکنه گاه به شدت مضحک و احمقانه هم باشه. اینجوری نیست که باباطاهر هرچی بگه وحی منزل باشه و ما ذوب در باباطاهر باشیم.

منصور حلاج که می‌دانید .حالا... هر باغی که از نخلش سر به دار باشد  ...باقی را خود میدانی دیگر ....

معشوق و عاشق و ...اینها چی می‌گویید.... به وضوح و روشنی گویاست دیگر ،،،،