ملک‌الشعرا بهار:راستی روی نکویش به گلستان ماند خط و خالش به گل‌و سبزه وریحان ماند

سعدی : مجلس ما دگر امروز به بستان ماندعیش خلوت به تماشای گلستان ماندمی حلالست کسی را که بود خانه بهشتخاصه از دست حریفی که به رضوان ماندخط سبز و لب لعلت به چه ماننده کنیمن بگویم به لب چشمه حیوان ماندتا سر زلف پریشان تو محبوب منستروزگارم به سر زلف پریشان ماندچه کند کشته عشقت که نگوید غم دلتو مپندار که خون ریزی و پنهان ماندهر که چون موم به خورشید رخت نرم نشدزینهار از دل سختش که به سندان ماندنادر افتد که یکی دل به وصالت ندهدیا کسی در بلد کفر مسلمان ماندتو که چون برق بخندی چه غمت دارد از آنکمن چنان زار بگریم که به باران ماندطعنه بر حیرت سعدی نه به انصاف زدیکس چنین روی نبیند که نه حیران ماندهر که با صورت و بالای تواش انسی نیستحیوانیست که بالاش به انسان ماند