ملک‌الشعرا بهار:خواجهٔ فرخ سیر محمد دانش ای که سخن گستری و دانش‌پرور
❈۱❈
خواجهٔ فرخ سیر محمد دانش
ای که سخن گستری و دانش‌پرور
نثر تو چون بر صحیفه خامهٔ بهزاد
نظم تو چون در قنینه بادهٔ خلر
❈۲❈
چون تو ندیدم سخنوری به فصاحت
دیده و سنجیده‌ام هزار سخنور
همسر رنجم از آن که خاطر پاکت
رنجه شد از مرگ ناگهانی همسر
❈۳❈
بود معزای آن کریمهٔ مغفور
پر ز خلایق بسان عرصهٔ محشر
آه و دریغا که من در آن شب و آن روز
بودم رنجور و اوفتاده به بستر
❈۴❈
کاش که سر برنکردمی و ندیدی
خاطر آن خواجه را ملول و مکدر
دیدن یاران خوشست لیک به شادی
نه بغمان کرده هر دو گونه معصفر
❈۵❈
کار قضا بود شاد زی و مخور غم
هل که بداندیش تو بود به غم اندر
بزم بیارای از دو آتش سوزان
ایدون کاندر رسید لشکر آذر
❈۶❈
آن یک در مرزغن چو گونهٔ معشوق
وان دگر اندر بلور چون لب دلبر
زخمه شهنازی و نوای قمر خواه
وان سخنان کز بهار دارند از بر
❈۷❈
گاه بنوشند و گاه پای بکوبند
گاه ز بوسه دهند قند مکرر
گفت حکیمی جهان سراسر وهم است
گفت آن دیگر که بودنی است سراسر
❈۸❈
گر همگی بودنی‌است غم نکند سود
ور همه وهم‌است‌باز شادی خوش‌تر
کامنت ها