ملک‌الشعرا بهار:ایا کودک خوب شیرین‌زبان مشو غافل از مادر مهربان

کوهستان،نقطه ی اوجدستهایی خشن و زبر، به نیایش بالا: قلّهمی بوسمشانمغرور، می کارند در کام دلم کلوچه ای،مغزش مهر...راهی شده ام اینکدر سینه کش کوه، دو سرچشمه ی نابجاری زآنهاشهد جان پرور عشقجرعه ای می طلبم از هر یکمی فشانم بر دل...یکباره،نور می جوشد از سینه ی من!همه نورم اینکمست و رقصان،جاری آنسان،که دیگر نه زمانی.. نه مکانی ...رها !!