بیدل دهلوی:تپد آینه بسکه در آرزویش ز جوهر نفس می‌زند مو به مویش
❈۱❈
تپد آینه بسکه در آرزویش
ز جوهر نفس می‌زند مو به مویش
تبسم، تکلم، تغافل، ترحم
نمی‌زیبد الا به روی نکویش
❈۲❈
به جنت که می‌بندد احرام تسکین؟
فشاندند بر زخم ما خاک کویش
نهال خیالم که در چشم بینش
به صد ریشه یک مو نبالد نمویش
❈۳❈
نگه سوخت در دیدهٔ انتظارم
خرامت مگر آبی آرد به جویش
ز بس محو آن لعل گردید گوهر
عرق هم چکیدن ندارد ز رویش
❈۴❈
طراوت درین خاکدان نیست ممکن
گر آبی‌ست دارد تیمم وضویش
لب از هرزه سنجی است مقراض هستی
سر شمع هم در سر گفتگویش
❈۵❈
چو نی هر کرا حرف بر لب گره شد
تأمل شکر کرد وقف گلویش
اگر انتقام از فلک می‌ستانی
مکن جز به چشم ترم روبرویش
❈۶❈
خوشا انتقامی که از عجز طاقت
شوی خاک و ریزی به چشم عدویش
چوآتش سیاه است رنگ لباسش
به صابون خاکستر خود بشویش
❈۷❈
جهان از وفا رنگ گردی ندارد
جگر خون کن کس مباد آرزویش
برون از خودت گر همه اوست بیدل
مبینش، مدانش، مخوانش، مجویش
کامنت ها