بیدل دهلوی:گشتم از بی‌دست و پاییها به خشک و تر محیط کشتی از تسلیم پیدا کرد ساحل در محیط

چشمِ حیرانِ مرا، آیینه‌ای فهمیده استدر طلسم‌ِ گوهرِ من نیست، بی‌ لنگر محیط..بیتِ فوق العاده ای‌ست.بیدل در حیرت به سر میبره و همیشه محوِ تماشای معشوق هست.کسی که حیران باشه حتا اشک هم نمیریزه، حتا پلک هم نمیزنه و سراپا چشم هست.آینه هم سراپا چشم هست و پلک نمیزنه.توی دیوانِ بیدل آیینه نمادِ حیرت و زل زدن هست.توی این بیت میگه حیرانیِ چشم منو آیینه فهمیده و بس.و بعد توضیح میده که من دریایی اشک در چشم دارم ولی از فرطِ حیرت این دریای اشک جاری نمیشه و انگار دریا رو لنگر کردن و از تکاپو باز مونده..محیط یعنی دریا.مراعاتِ نظیر رو در نهایتِ استادی به کار گرفته بینِ لنگر و گوهر و محیط.و خودِ کلمه ی گوهر هم ایهامِ زیبایی داره.گوهر هم به معنای مروارید هست و هم به معنای ذات و جوهره ی هرچیز.گفتیم که قدما معتقد بودن برای تولید مروارید قطره ی آب به تمرکز میرسه، پس در مروارید مقداری آب هست که از موج زدن باز ایستاده.هرقدر توضیح بدیم بازم جا برای بسطِ این بیت وجود داره.واقعن کودوم شاعر رو داریم اینقدر زیبا بنویسه؟