بیدل دهلوی:غبار تفرقه هر جا بود مقابل جمع به هم رسیدن لب‌هاست قاصد دل جمع

شعر شماره ۷۲هلال منیر ای ابوالفضل قهرمان شجاعوی  ابر مرد رزمگاه  نزاع ای هلال منیر عالمتابمی دهد انجم از رخ تو شعاع ای علمدار  با وفای حسین وی به امرش تویی مطیع و مطاع بوسه بردست  تو علی می زد بوسه می زد علی به دستانتاشک شادی  بریخت گاه رضاع مرغ طبعم پرد به سوی درت می کند طوف بارگاه و بقاع کاشت بذر مودتت  ای شاه بر گلستان  دل  مرا  زٙرّاع رهروی راه احمد و آل ام کرده این راه حق مرا اِقناع بر دو عالم ز جان نمایم فخر   گر قبولت فتد یکی  مصراع بود این طبع نارسا  به سُرور    کرچه کمتر بود مرا اطلاع ای یل نامدار شیر دلیر حاجتم را کنم به تو  ارجاع در دلم میل بارگاه تو استلیک در میهن است غمین  اوضاع گره در کار من فتاده گشاگره  اندر گره  مراست  صداع طمع ام نیست بر  در دونانبر در  لطف توست چشم طماع حاجت دیگر از کرم  دارم آی و گاه  رحیل  وقت وداع  گر بیایی ز لطف بر سر من آید این روح من به وجد وسماع شو شفیع ام به روز رستاخیزنزد ذات سمیع رب سماع گو که این سامع تهی دست است   جز ولا هیچ نَبْوَدش   متاع بود از خیل امت جدم مرتضی رهبر است او زاتباع۲-۳-۱۴۰۲