بیدل دهلوی:نازد به عشق غازهٔ حسن جنون دماغ پروانه است جوهر آیینهٔ چراغ

مطلع این غزل موجب بحثی در میان دوستان بر سر معنی مشخص آن شد. بی شک می توان معانی زیادی را بر شعر بیدل حمل کرد که همه درست و یا نادرست باشند اما به هر حال با توجه به آنچه از معنی کلی شعر بر می آید، دست کم یکی از معانی می تواند چنین باشد:آن یار واله و شیدا (جنون دماغ) به سرخی گونه های خود مفتخر (حسن غازه) است، حال آنکه جیوه ی آیینه ی چراغ (که نور آن را متزاید می کند و رنگ سرخ دارد) از خون پروانه هایی چون من است.به عبارت دیگر آن یار عاشق کش به چیزی می نازد که از قربانی ها و عشاقی دارد که گرد او گشته اند.توضیح آنکه در قدیم برای زیاد شدن نور چراغ (فانوس) آینه ای در پشت آن به کار می بردند. سرخی به شکل مراعات نظیری (غازه، رنگ جیوه ی پشت چراغ و خون عاشق) در شعر به کار می رود که خون پروانه را می توان از آن تخیل کرد.