بیدل دهلوی:بس که چون سایه‌ام از روز ازل تیره رقم خط پیشانی من گم شده در نقش قدم

‌به چه امّید کنم خواهشِ وصلش بیدل؟من ‌که آغوشِ وداعِ خودم از قامتِ خَم(بیدلِ‌دهلوی)خودم = خود ام. آغوشِ وداعِ خودم = آغوشی برای خداحافظی با خود می‌باشم.معنی بیت:من با چه امیدی، آرزوی وصلِ او را داشته باشم، وقتی قامتم که از پیری خم شده است، انگار خودم را برای خداحافظی در آغوش گرفته است.آدم‌ها در زمانِ خداحافظی، یک‌دیگر را در آغوش می‌گیرند.بیدل بسیار استادانه، قامتِ خمیده‌ی افرادِ پیر را، به آغوشی تشبیه کرده است که خودشان را برای خداحافظی در آغوش گرفته‌ است.حرفِ بیت این است که من پیرم و رفتنی و معشوقم جوان است و ماندنی، پس به چه امیدی آرزوی وصالش را داشته باشم.اما بیدل هر کلامی را به زیباترین حالتِ ممکن بیان می‌کند.در این‌جا هم پیری را اینگونه توصیف می‌کند که وقتی خودم را در آغوش گرفته‌ام، جایی برای در آغوش گرفتنِ معشوقِ جوان ندارم. وصال با آغوش همراه است و آغوشِ بیدل، از خودش پر است.در نهایت، معنا کردنِ شعر بیدل، امری‌ست محال. چون آن زیباییِ شاهکار را از بین می‌برد. پس بهتر است بعد از خواندن معنا، باز هم به بیت توجه کنیم در مقابلِ این کلامِ معجزه‌گر، سرِ تعظیم فرود آوریم.کانال برکه‌ی کهنپیوند به وبگاه بیرونی‌‌