بیدل دهلوی:ازین حسرت قفس روزی دو مپسندید آزادم که آن ناز آفرین صیاد خوش دارد به فریادم

نمی دانم که این کار ندانسته هست یا دانستهبیت نخست مصرع دوم:(نامهربان صیاد) را کسی یا گروهی (ناز آفرین صیاد) راستی راستی از اینگونه من درآئردیهای بند تنبانی به آدم تهوع دست می دهد امید در امانت داری سخنان شاعران دقت لازم را بکار گیریدو

به توفان رفتهٔ شوقم، ز آرامم چه می‌پرسی!که من گر خاک هم گردم همان در دامن بادم ..

این شعر را استاد محمد حسین سرآهنگ با طرز غزل خیلی زیبا سروده است

صورت ناوکش از دل نکشد جرأت من به تکلف اگرم خامه ‌ی بهزاد کنید می‌گه من با هیچی نمی‌تونم این ناوک(تیر) را از دلم بیرون بکشم، حتی اگر بخوام با قلم بهزاد بکشم. بیدل معمولا از «کشیدن» کلی مفاهیم ایهامی استخراج می‌کند: ۱- کشیده شدن به سمت چیزی ۲- حسرت کشیدن ۳- معمولا این کشیدن را همراه نقاش می‌آورد مثل همین بیت، که معنی نقاشی‌کردن هم بدهد.   یعنی حتی بهزاد هم نمی‌تونه اینو بکشه😃 یا در همین شعر غبار ناتوانم بسته نقش دست امیدی که نتواند ز دامانت کشیدن کلک بهزادم   در جایی دیگر هم می‌گوید: به این سستی‌ که می‌بینم ز بخت نارسا بیدل کشد نقاش مشکل هم به دامان تو دست من   و در جای دیگر: به این ضعیفی‌ که بار دردم‌، شکسته در طبع رنگ زردم به‌گرد نقاش شوق‌ گردم‌،‌که می‌کشد حسرتم به سویت