بیدل دهلوی:فسون وهم چه مقدار رهزن افتادست که ذر بر تو مراکار با من افتادست
❈۱❈
فسون وهم چه مقدار رهزن افتادست
که ذر بر تو مراکار با من افتادست
کجا روم که چو اشکم ز سعی بخت نگون
به پیش پا همه از پا فتادن افتادست
❈۲❈
چو غنچه محرم زانوی دل شو و دریاب
که در طلسم‌گریبان چه دامن افتادست
چرا جنون نکند فطرت از تصور من
که عمرهاست نگاه تو بر من افتادست
❈۳❈
به غیر سوختن از عشق نیست جان بردن
بت آتشی به قفای برهمن افتادست
صدای کوه به این نغمه گوش می‌مالد
که سنگ و خشت همه در فلاخن افتادست
❈۴❈
نه نخل دانم و نی‌گلبن اینقدر دانم
که راه نشو و نماها به‌گلخن افتادست
در احتیاج نم جبهه می‌دهد آواز
که آب شو، گرت آتش به خرمن افتادست
❈۵❈
تلاش نقش نگین می‌رسد به قبر آخر
به دوش دل ز جهان بارکندن افتادست
شرر نی‌ام که کنم کار خود به خنده تمام
چو شمع تا به سحر سر به‌گردن افتادست
❈۶❈
بهار رنگ ندارد گل دگر بیدل
در آب چشمهٔ ادراک روغن افتادست
کامنت ها