بیدل دهلوی:دل از ندامت هستی، مکدر افتادهست دگر ز یاس مگو خاک بر سر افتادهست
❈۱❈
دل از ندامت هستی، مکدر افتادهست
دگر ز یاس مگو خاک بر سر افتادهست
درین بساط، تنزه کجا، تقدس‌کو
مسیح رفته و نقش سم خر افتادهست
❈۲❈
مرو به باغ‌که از خنده‌کاری‌گلها
درین هوسکده رسم حیا برافتاده‌ست
فلک شکوه برآ، از فروتنی مگذر
بلندی سر این بام بر در افتادهست
❈۳❈
به هرطرف نگری خودسری جنون دارد
جهان‌خطی‌ست که بیرون‌مسطر افتادهست
به غیر چوب زمینگیری از خران نرود
عصاکجاست‌که واعظ ز منبر افتادهست
❈۴❈
نرفت شغل‌گرفتاری از طبیعت خلق
قفس شکسته به آرایش پر افتادهست
کسی به منع خودآرایی‌ات ندارد کار
بیا که خانهٔ آیینه بی‌در افتادهست
❈۵❈
سرشک آینه نگذاشت در مقابل آه
ز بی‌نمی چقدر چشم ما تر افتادهست
به عافیت چه خیال است طرف بسش ما
مریض عشق چوآتش به بسترافتاده‌ست
❈۶❈
فسانهٔ دل جمع از چه عالم افسون بود
محیط در عرق سعی گوهر افتادهست
توهم به حیرت ازبن بزم صلح‌کن بیدل
جنون حسن به آیینه‌ها درافتاده‌ست
کامنت ها