بیدل دهلوی:بیا ای جام و مینای طرب نقش‌کف پایت خرام موج می مخمور طرز آمدن‌هایت

هواخوه تو اکسیر سعادت در بغل داردنفس بودم سحرگل‌کردم از فیض دعاهایتمصراع دوم این بیت یک ظرافت زبانی زیبا و شاعرانه داره که مختص سبک بیدل هست. "دعاهایت" چنین به نظر می رسه که دعاهای معشوق فیضی داره که بر جان عاشق تاثیر می گذاره و نفس (وجود مخفی) او را چون سحر (روز) آشکار می کنه. در حالی که شاعر به صورت ظریف و زیبا از اکسیر وجودش خبر می ده و می گه : منی که عاشق تو هستم اکسیری در وجودم دارم و از فیض دعاهایی که در حق تو می کنم نفسم (وجود مخفی ام) مانند سحر (که با آمدن خورشید آشکار می شود"گریز و توجه به خاصیت اکسیر که زرین کردن هست") درخشان می گردد.این نوع ظرافت مختص شاعری چون حضرت بیدل هست .