فیض کاشانی:چه بنشینم چه برخیزم قعودی لک قیامی لک ترا ام نیستم خود را شخوصی لک مقامی لک

چه بنشینم چه برخیزم ، قعودی لک قیامی لکتو را ام نیستم خود را ، شخوصی لک مقامی لک.اگر گویم سخن با کس اگر خاموش بنشینمبه تو وز توست ، بهر تو ، سکوتی لک کلامی لک.شفا خواهم که تا باشم توانا بر عبودیتبلا خواهم که جان بازم شفائی لک سقامی لک.ثیاب از بهر آن پوشم شوم شایستهٔ طاعتغذا از بهر آن نوشم ، لباسی لک قوامی لک.کنم از بهر آن طاعت که قربان رهت گردمصلاتی لک زکاتی لک جهادی لک صیامی لک.اگر بیدار و هشـــــیارم ، نظـــر بر روی تــــو دارمو گر در خواب و در مستی ، فسکری لک منامی لک.دوائی منک دائی لک ، رجائی منک شغلی بکسماعی منک و جدی منک ، سکری فی کلامی لک.کشیدم جرعه ای از بادهٔ عشقت ز خود رفتمتیقنت دوامی بک و انی فی دوامی لک.به دنیا تا زیم ، عشق جمال تو به جان ورزمکنم چون روی در جنت بود آنجا مقامی لک.وجود فیض شد در ذات تو مستهلک و فانیفلست منه فی شیء تمامی لک تمامی لک.ز خود فانی بتو باقی بتو وز تو کنم مستیشدی چون بنده را ساقی تکرر فی کلامی لکاز روی نسخه دکتر پیمان