فیض کاشانی:گر وصل خواهد دلبرم من بیخ هجران بشکنم هجران چو می‌فرمایدم حاشا که فرمان بشکنم

حقیقت و اخلاق اشعار فیض در مقایسه با مولانا و سعدی و حافظ برابر است با تفاوت کیفیت اشعار آنها و گسترش محبوبیت و ماندگاری در دلها

با سلاممن هم با آقا ایمان کاملا موافقم . بی عفتی در کلام ایرانیان دقیقا از این قرن شروع به کار کرده .mohammad.2903@yahoo.comدر مورد این حاشیه ها هم بگم واقعا جالبه چه اشکالی داره انسان رای مخالف خودش رو هم بشنوه . نمی دونم چرا بعضی ها رای مخالف رو نمی پذیرن و مخالف این حاشه هستن.

من با نظر ایمان موافقم ،

سلام به عزیزان دقت بفرمایید میبینید از این قرن فحش ها و بدو بیراها از شیعیان صفوی شروع شده

دقیقا از زمان شکل گیری صفوفی توهین کردن در ایران امری عادی میشه ولی نا گفته هم نماند ذات ایرانی در اغراق کردن و تمثیل نهادن و بزرگنمایی استاد و فیلسوف هستنو با خوار و زبون شمردن اسلام میخوان چهره ی اسلام واقعی رو کریه جلوه بدن و با بزرگنمایی مذهب صوفی خودشون رو بزرگ و والاچرا؟؟؟!!!ودر جواب فیض هم باید بگمبا تیغ مهر هر سه تن گردن زدنم این فیض را هم سر ببرم فیض را هم پای صوفی بشکنم

توهین به سایر قوم ها اصلا کار درستی نیست

بنده به توصیه ی دوستان در اشعار فارسی دقت کردم و به وضوح مشاهده کردم که فحاشی و بد و بیراه گویی قرن ها پیش از صفویان آغاز شده بوده است . به دو بیت زیر که از جناب خاقانی است و در همین سایت هم موجود است توجه کنید : این رافضیان که امت شیطانندبی دینانند و سخت بی ایمانند از بس که خطا فهم و غلط پیمانندخاقانی را خارجی می دانند . هم چنین جناب مولوی در بخش چهلم از دفتر پنجم مثنوی داستانی را نقل می کند که در آن سلطان محمد خوارزمشاه به جنگ مردم سبزوار که همگی شیعه اند می رود و آنان را تهدید به قتل عام می کند مگر آن که ابوبکر نامی را در شهر خود بیابند و به نزد وی بیاورند . مولوی پس از آن که در تمام شعر مردم سبزوار را افرادی پست و بدبخت و خوارزمشاه را فردی قدرتمند و سرافراز نشان میدهد در بیت بیست و چهارم سلطان محمد خوارزمشاه را به یزدان جلیل تشبیه کرده و مردم سبزوار را قوم رذیل می نامد . ( البته دوستان مطلع اند که سلطان محمد خوارزمشاه همان سلطانی است که فرستاده های چنگیز را کشت و پس از حمله مغول از ایران گریخت و به واقع بزرگترین مصیبت تاریخ را به ایران وارد کرد ) . بیت بیست و چهارم به صورت زیر است :هست خوارزمشاه یزدان جلیلدل همی خواهد ازین قوم رذیلهم چنین جناب مولوی در بخش سی و نهم داستان آهویی در میان خران را تعریف می کند و در بیت پایانی خران را به مردم سبزوار تشبیه می کند : او بمانده در میانشان زارزارهم چو بوبکری به شهر سبزوار البته بنده با یه سرچ سرپایی این موارد رو دیدم . در مورد بی عفتی هم که فرمودید در دوران پیش از صفویه آشکارا وجود داشته است . از شاعرانی که عبارات رکیک را در اشعارشان می آوردند تا دانشمندان علوم مذهبی که تابعان مذهب دیگر را زنازاده خطاب می کردند .

نوع استفاده از الفاظ رکیک و توهین ها به صورت کلی در اشعار و ادبیات زبان فارسی موجود بوده است که حتی برخی را بر آن داشته که بخواهند بزرگان شعر را از این نسبت ها مبرا کند مانند داستان کنیزک و خر جلال الدین بلخی یا هذلیات سعدی و دیگر شعرا ، حال آنکه خود همین هذل گفتن یا هجو گفتن بخشی از صناعت شعری است و قابل انکار نیست و به صرف اینکه من از فلان شاعر فلان مقام عرفانی را در ذهن خویش تصور کرده‌ام، نمی‌توان انتساب هذلیات به شعرا را مورد تشکیک قرار داد. اما این که گفتید توهین از این قرن شروع شده بد نیست که در بخش جستجوی همین سایت تاریخ ما کلمه رافضی را جست وجو نمایید که پیش از آن باید توضیحی دهم که اصل کلمه رفض به معنای خروج از دین است و این عبارتی بوده که سالیان سال سنیان متعصب برای تحقیر باورهای دینی شیعیان آن را علیه تشیع به کار بردند . این که به ادعای علی شریعتی نویسنده قرن معاصر ما الزاماً به لحاظ واقعیت تاریخی تفکیکی میان تشیع صفوی و علوی داشته باشیم خود محل تامل و غیر مسلم است و محتاج به اثبات البته این بدان معنا نیست که در تاریخ ایران در زمان صفویه انحرافات عقیدتی در مذهب حقه تشیع نبوده است ، بله در زمان صفوی بلکه در عصر خود امامان شیعه علیهم السلام نیز چنین انحرافاتی بوده نظیر زیدی و اسماعیلی و ... اما باید دید ماهیت مذهب حقه ی تشیع قائم به چیست و نسبت به آن مقدار انحراف برخی را در زمان صفویه مشخص کنیم .

سلام این شعر رو از مداحی ذاکر شنیدم و سرچ کردم و اینجا رسیدم