فریدون مشیری:اگرچه شب شبِ روشن
❈۱❈
اگرچه شب
شبِ روشن
چراغِ جان من است؛
گذر ز کویِ «غروب»
❈۲❈
نه در توانِ من است
*
غروب، می کُشدم !
❈۳❈
به ریشه می زندم !
ز پا می افکندم !
چگونه غم نخورم؟
مرگ روشنایی را،
❈۴❈
به چشم می بینم !
غروب، تنگی زندان،
غروب، درد جدایی
❈۵❈
غروب، غصّه و غم،
صدای گریهء خاموش،
مویه و ماتم !
غروب، سایه ی غم های بی کران من است .
❈۶❈
*
شبم، شکفته به دیدار و مهر یاران است
شبم، ز صحبت یاران ستاره باران است
❈۷❈
*
شب سیاهِ، فراوان گذشته از سر من
❈۸❈
شبی که مرگ نشسته ست در برابر من
شب سیاه تر از مرگ و سرخ تر از جنگ
که آنچخه بر سرِ ما رفته نیست باور من
ــ همان نکوتر، کز نام آن کنم پرهیز
❈۹❈
وزان ملال، ننالم به دوستان عزیز ــ
*
بسا شبا، که سفر می کنم،
❈۱۰❈
سفر در خویش
به دوردست زمان
بسا شبا، که گذر می کنم،
چو روح نسیم
❈۱۱❈
به بیکران جهان،
بسا شبا که سکوت و ستاره همدم من،
نشسته ام به تماشای این رواق بلند،
❈۱۲❈
که دختران سخن، از دریچه الهام،
مرا به صحبت شیرین خویش می خوانند،
*
❈۱۳❈
چه مایه، لذت ناب است، این نخفتن ها
شب شکفتن ها
به همربان قلم از نگفته، گفتن ها،
شب و لطافت و هستی،
❈۱۴❈
شب و طبیعتِ رام
دل از سرودن یک شعر تازه و شیرین کام
که خواب، در رسد آرام و
❈۱۵❈
گستراند دام!
*
سحر، دوباره مرا می رباید از این بند.
❈۱۶❈
سحر، دوباره به من جان ِ تازه می بخشد
سحر، درآمدِ روز
سحر، تولد نور
سحر شکستن ظلمت،
❈۱۷❈
گریز تاریکی
سحر تبسم مهر
سحر طلایهء صبح
شکوه و شادی آغاز،
❈۱۸❈
پویه و پرواز.
همیشه بانگ رهایی ست،
در فضای سحر
❈۱۹❈
غبارِ راهِ زمان را ز سینه می شویم
چو برکشم نفسی چند در هوای سحر.
*
❈۲۰❈
چو آفتاب برآید،
ز در درآید روز.
دوباره روشنی ایزدی شود پیروز
به لطف نور، سرآید زمان تاریکی
❈۲۱❈
من این میانه،
قلم برکشم ز ترکشِ مهر
چو تیغ صبح،
در افتم به جان تاریکی!
کامنت ها