فریدون مشیری:آن روزها، که کودک ِ خود را بر سینه می فشردی،
❈۱❈
آن روزها، که کودک ِ خود را
بر سینه می فشردی،
می گفتی:
- «روزی، تمام مردم این شهر
❈۲❈
از تو، به نام ِ شاعر ما نام می برند
شعرِ تو را به خاطرِ احساس پاک تو
در برگ برگ ِ دفتر دل ها می آورند.
❈۳❈
آن باور، آن یقین
آن انتظار شیرین،
اینک به گُل، به بار نشسته است.
تنها نه در تمامی این شهر،
❈۴❈
در جای جای گیتی،
مردم برای کودک تو دست می زنند.
گل می پراکنند.
❈۵❈
گلبانگِ زنده باد، به افلاک رفته است
تالار پر شده است ز فریاد ِ آفرین
مادر!
بیا ببین!
❈۶❈
*
با این که سال هاست
❈۷❈
دست دراز مرگ
جسم تو را به خاک بیابان سپرده است
اما روان تو
هر جا که من سرود و سخن ساز می کنم
❈۸❈
پروانه وار، هر سو
پرواز می کند
بر روی من ــ چو عهد دلاویز کودکی ــ
لبخند می زند.
❈۹❈
لبخند نازنین تو، گل می کند نثار
همراه ِ آن دو دیده ی از شوق اشکبار
گل های سرافرازی
❈۱۰❈
گل های افتخار ...
کامنت ها