قدسی مشهدی:به کشمیر اعتقاد ما درست است ولی ایمان به راهش سخت سست است
❈۱❈
به کشمیر اعتقاد ما درست است
ولی ایمان به راهش سخت سست است
بود قطع ره کشمیر، مشکل
به حق نتوان رسید از راه باطل
❈۲❈
مگر زین راه باریکت خبر نیست؟
که گویی کوه را موی کمر نیست
ز بین این ره باریک خونخوار
خلد موی کمر در دیده چون خار
❈۳❈
رهی، پیمودن آن آرزویی
به سر زال فلک را تار مویی
رهی افتاده چون طول امل پیش
که در هر گام دارد صد خطر بیش
❈۴❈
گروهی دست از جان برفشانده
در آن ره، چون گره بر تار مانده
ز قطع ره، به سر غلتیده یک سر
چنان کز ریسمان پاره، گوهر
❈۵❈
ره فقر از ره کشمیر پیداست
که گام اول آن، ترک دنیاست
درین ره، رهنوردان تا به منزل
چنان لرزان، که بر موی کمر، دل
❈۶❈
ازین ره چون توان آسان گذشتن؟
که گام اول است از جان گذشتن
مسافر کی تواند زین بلا جست؟
مگر لغزیدن پا گیردش دست!
❈۷❈
درین ره، نقش پایی گر فتاده
در تکلیف لغزیدن گشاده
رهی همچون دم شمشیر، باریک
جهان در چشم رهپیماش تاریک
❈۸❈
رهی پیچیدهتر از موی زنگی
به تندی چون دم تیغ فرنگی
ز بس در رفتنش تدبیر کرده
فلک را فکر این ره پیر کرده
❈۹❈
ازین پیمانههای زندگی، آه
که پر میگردد از پیمودن راه
معاذالله ز کوه پیرپنجال
که مثلش دیده کم، چرخ کهنسال
❈۱۰❈
صبا در دامنش زان میخرامد
که نتواند به بالایش برآمد
به قصد رهروان تیغی کشیده
به این سنگیندلی، ره کس ندیده
❈۱۱❈
سراپا گشته حیرت چرخ والا
که راه این کوه را چون رفته بالا؟
گدازانم ز فکر این گذرگاه
که باریکی ز تنگی مانده در راه
❈۱۲❈
ازین ره طی شود تا چار انگشت
قیامت را توان کردن پس پشت
جوان گر پوید این راه پر اندوه
به پیری میرسد، پیش از سر کوه!
❈۱۳❈
به بالا رفتنش مقدور کس نیست
بلندی را بر اوجش دسترس نیست
به آن سنگیندلی، کوه گذرگاه
دلی دارد دو نیم از جور این راه
❈۱۴❈
ز وهمش قاف در کنجی نشسته
فلک را پایهاش کرسی شکسته
به سر غلتیده میافتد سلامت
ز دامانش به دامان قیامت
❈۱۵❈
به قدر آن که تیغ کوه تندست
درین ره، راهرو را پای کندست
درین ره، استخوان زان گونه انبوه
که گویی برف باریدهست بر کوه
❈۱۶❈
به طرف دامنش از خون مردم
شفق را در میان لاله، پی گم
نگردد رهروش را عمر کوتاه
که نتواند گذشتن عمر ازین راه
❈۱۷❈
بود با شیر گردون، عزم جنگش
که از بالا به زیر آید پلنگش
مگر مجموعه قاف است این کوه؟
که هر لختش بود کوهی ز اندوه
❈۱۸❈
زمین دارد به حیرت آسمان را
که چون برداشت این کوه گران را؟
کند گر جامهاش چرخ اطلس خویش
نیاید تا سر زانوی او بیش
❈۱۹❈
چو مظلومان، ز جور بیدریغش
نشسته آسمان در پای تیغش
رهش ز آیینه تیغ است روشن
بود مهرش چراغ زیر دامن
❈۲۰❈
گرفته زیر زانو آسمان را
چه بر سر میبرد تا لامکان را؟
ز بس شد استخوان فیل، انبوه
گمان دسته بردش، تیغه کوه
❈۲۱❈
چو آیی بر فراز کوه ازین راه
گذاری آسمان را بر کمرگاه
نزد بر هم شکوه آسمان را
چه تمکین است این کوه گران را!
❈۲۲❈
چو برخردان، بزرگان دست یابند
ز قانون مروت سر نتابند
به این کوه ار نهد بالا قدم را
نفس در سینه سوزد صبحدم را
❈۲۳❈
به پیشش از بزرگی گر زند لاف
ز دامن سنگ ریزد بر سر قاف
به نوعی بیطریق است این گذرگاه
که گردون را بود بر گردنش راه
❈۲۴❈
فتادی گر به این کوهش سر و کار
ز شیرین، کوهکن میگشت بیزار
نبیند کس درین ره پارهسنگی
که رهرو را نفرماید درنگی
❈۲۵❈
بود عمر طبیعی سخت کوتاه
حیات خضر بایستی درین راه
درین ره، مرغ نتواند پریدن
به مقراض پر این ره را بریدن
❈۲۶❈
برد این ره به سر گر مرد، مردست
که صد راه عدم اینجا به گردست
درین راه دغل، فرسنگ فرسنگ
چو مینا عالمی غلتیده بر سنگ
❈۲۷❈
ازین ره چون توان رفتن به سویی؟
که صد کوه خطر بسته به مویی
ره این قاف را هرکس بریده
به جز تیغ و رگ گردن ندیده
❈۲۸❈
ز بس کشت آدمی این کوه اندوه
ز خون شد ممتلی، رگهای این کوه
چه گوید شکر این ره، راهپیمای؟
که بخشد عالمی لغزش به هر پای!
❈۲۹❈
بود مشکل، گذشتن زین ره تنگ
درین ره، راهرو نقشیست بر سنگ
ازین ره چون توان رفتن سلامت؟
که در هر گام دارد صد قیامت
❈۳۰❈
ز داغ لاله این کوهسارست
که گویی چشم اختر سرمه دارست
چنان هر پارهسنگش فتنهانگیز
که تیغ صد هلاکو را کند تیز
❈۳۱❈
به حیرت چون دو مرغ پرشکسته
دو عالم بر دو زانویش نشسته
رهی در غایت نیرنگسازی
که با پیچیدگی دارد درازی
❈۳۲❈
ازان سر هر قدم صد جا شکسته
که لغزش در کمین پا نشسته
ز خون اخترانش تیغ در زنگ
گرفته صبح را ره بر نفس تنگ
❈۳۳❈
ازین ره چون توان رفتن مسلّم؟
اجل در زیر پا چون آخرین دم
درین ره، هرکسی درمانده خویش
به ناخن، کار صد فرهاد در پیش
❈۳۴❈
چه میپرسی ز پستی و بلندی؟
نباشد عزم این ره، راه رندی
درین ره، نقش پا، نقش مزارست
ازین ره تا عدم یک گاموارست
❈۳۵❈
به راه شانه ماند این گذرگاه
چو مو، باریک باید شد درین راه
بود گر خضر اینجا رهنمایت
نهد نعلین لغزش پیش پایت
❈۳۶❈
ازین کوه آسمان چون رفته بالا؟
که میریزد ملائک را پر اینجا
سلامت چون جهد زین راه، یک تن؟
نباید حرف دور از راه گفتن
❈۳۷❈
چه میپرسی ازین راه پراندوه؟
زبان سنگین شود در وصف این کوه
به وصفش قطع باید کرد دم را
ز حرفش پای میلغزد قلم راه
❈۳۸❈
ز دامانش فلک را دست کوتاه
ازو تا عرش، تا عرش از زمین، راه
خلیدی در جگر این راه، چون تیر
نبودی در میان گر پای کشمیر
❈۳۹❈
مرا زین قصه تن فرسود و جان هم
دلم زین حرف سنگین شد زبان هم
نفس شد منقطع در قطع این راه
درازست این حکایت قصه کوتاه
❈۴۰❈
برون شد کوه را دامن ز چنگم
که چون فرسنگ، آمد پا به سنگم
چو بگذشتی ز کوه پیرپنجال
همان ساعت دگرگون میشود حال
❈۴۱❈
گلستانی که راه آن بهشت است
ببین دهقان در آن گلشن چه کشتهست
ز راهش کی چرا دلتنگ باشد؟
زمرد در میان سنگ باشد
کامنت ها