قدسی مشهدی:تو را آنچه میبایدت دادهاند به رویت در رزق بگشادهاند
❈۱❈
تو را آنچه میبایدت دادهاند
به رویت در رزق بگشادهاند
تو خواهی بری عالمی را فرو
به اندازه لقمهات کو گلو؟
❈۲❈
به رزق مقدّر توان برفزود
اگر تخم ناکشته بتوان درود
مده عمر خود از تردّد به باد
که روزی به کوشش نگردد زیاد
❈۳❈
پی رزق فردا مکن اضطراب
مکَن رخت پیش از رسیدن به آب
فرود آی از ناتمامی، فرود
زیانِ زیان باش، یا سودِ سود
❈۴❈
کند از تو کوتاه، دست نیاز
به حدّ گلیم ار کنی پا دراز
به رزق خداداده کن اکتفا
که با هم کند دخل و خرجت وفا
❈۵❈
چو خواهی ز رزق خود افزون خوری
مدام از قدح جای می خون خوری
مخور بیشتر باده از ظرف خویش
که زهرست تریاق زاندازه بیش
❈۶❈
بسی کیسه گردید پرداخته
که شد کیسهات را مهم ساخته
ز فقر کسانت غنا شد نصیب
به گنج افتد از رنج مردم طبیب
❈۷❈
تو خود چون به چنگ غنایی اسیر
مزن طعنه بر برگ عیش فقیر
که بیبرگ، افتاده است از نوا
نخیزد صدا از نی بوریا
❈۸❈
پی دخل سیم و زری بی ثبات
چرا میکنی خرج، نقد حیات
خرابی مکن تا نگردی خراب
شود تیره از شستن نامه، آب
❈۹❈
چرا میکنی دسته از هر طرف
خدنگی که خود باشی آن را هدف
چرا آتشی باید افروختن
که خود در میان بایدت سوختن
❈۱۰❈
تو نشنیدهای این سخن، گوییا
که عاجز کند پشّهای، فیل را
ز دامان خاطر بشو گرد کین
بزن بر چراغ طلب، آستین
❈۱۱❈
چو مظلوم، تاب ستم داشتن
به از ظلم گنج درم داشتن
گرت گنج قارون نباشد، چه باک
مرصّع به زر گیر یک قبضه خاک
❈۱۲❈
عروسانه در فکر زیور مباش
چو گنج هنر هست گو، زر مباش
طمع شد به رنگ زرت رهنمون
به دندان زنی زر ز بهر شگون
❈۱۳❈
چنان زی که محفوظ باشد چو مهر
گرت شیشه افتد ز داغ سپهر
ز سختی رود آدمی کوبهکو
جز آهن که آیینه دیده دورو؟
❈۱۴❈
درین بوستان، غنچه بی خار نیست
در گنج، بی حلقه مار نیست
نیابی درین بوستان یک نهال
که بعد از کمالش نباشد زوال
❈۱۵❈
ز خرق فلک جوی، نقش مراد
ز ششدر کسی چون جهد بی گشاد؟
پی شهره گشتن چه ریزی عرق
نشانه شکست آورد بر ورق
❈۱۶❈
به دریا مکن بهر ساحل تلاش
به گرداب ده کشتی و امن باش
مکش منت ناخدا زینهار
درین بحر، کشتی به طوفان سپار
❈۱۷❈
توقع مدار آشنایی ز کس
به بیگانگی آشنا باش و بس
جدا شو ازین زشتخویان، جدا
ز ناآشنایان طلب آشنا
❈۱۸❈
درست است پیوند خامان، درست
بود میوه پخته را، بند سست
یه خواهش مکن تنگچشمی شعار
که دریای بخشش ندارد کنار
❈۱۹❈
نبینی که هر خانه از آفتاب
به مقدار روزن بود نوریاب؟
به پیش ترشروی، حاجت مبر
که سوهان ابرو، خراشد جگر
❈۲۰❈
طلب کن درین عرصه، نقش مراد
ز پیشانی باز و روی گشاد
خورد زخم بر رو اگر میهمان
به از چین ابروست از میزبان
❈۲۱❈
نگردانی از خوان خود بینصیب
گدا را، خصوصا یتیم و غریب
ازان گندم روزیات شد دو نیم
که نیمی خورد زان، غریب و یتیم
❈۲۲❈
دلی را که ننشسته بر سینه گرد
توان یافت از طاق ابروی مرد
به دلها کن از طاق ابرو نظر
سوی قبله باشد ز محراب، در
❈۲۳❈
مجو در بلا یاری از هیچکس
همین از خدا جوی یاریّ و بس
خداوند اگر خوان روزی نهاد
پی کسب آن، دست و پا نیز داد
❈۲۴❈
چه لذت دهد روزی بیتلاش؟
برو زنده زنده، یا مرده باش
به کاری که بندی در آن کار، دل
چنان کن از خود نباشی خجل
❈۲۵❈
مزن دم، عوانت زند گر به کفش
نیاید به هم راست، مشت و درفش
مکن باور از زاده خصم، شرم
که وقت دمیدن بود خار نرم
❈۲۶❈
بدی را چو بینی به خود کینهجو
تو هم تند گردان بدی را بدو
به نشتر ز رگ خون گرفتن بهجاست
بلی، دفع فاسد به افسد رواست
❈۲۷❈
چو ناوک مکش پیش، آن را به زور
که چون واگذاری، جهد از تو دور
تو انگار کن آن کسان نیستند
که پیشت به پای درم ایستند
❈۲۸❈
ز گردنکشان و غیوران دهر
چه گردان دشت و چه مردان شهر
ز ایرانیان و ز تورانیان
نیابی به جز نامشان در میان
❈۲۹❈
گذشتند ازین راه، برنا و پیر
تو را هم گذشتن بود ناگزیر
بقایی ندارد سرای جهان
نپاید بسی در سرا، کاروان
❈۳۰❈
بیا ساقی آن جام مردآزمای
که دریاکشان را درآرد ز پای
به من ده که بیهوشیام آرزوست
ز عالم فراموشیام آرزوست
کامنت ها