گنجینه تاریخ ما

شعر پارسی یا شعر کلاسیک فارسی به شکل امروزی آن بیش از هزار سال قدمت دارد. شعر فارسی بر پایه عروض است و عمداً در قالب های مثنوی، قصیده و غزل س روده شده است. در گنج تاریخ ما به اشعار شاعران نامی ایران زمین به رایگان دسترسی خواهید داشت. همچنین به مرور زمان امکانات مناسبی به این مجموعه اضافه خواهد شد.

همام تبریزی:چون منی را کی رسد روی جهان‌آرای تو دولت چشمم بود گردی ز خاک پای تو

❈۱❈
چون منی را کی رسد روی جهان‌آرای تو دولت چشمم بود گردی ز خاک پای تو
روی بنمودی و غوغا در جهان انداختی تا جهان باشد مبادا ساکن از غوغای تو
❈۲❈
روزگارم ز استخوان سر چو انگیزد غبار چون سرم هر ذره‌ای دارد سر سودای تو
لایق جان عزیزی در میان جان نشین چشم و دل را چون کنم در آب و آتش جای تو
❈۳❈
سرو را روزی به بالای تو نسبت کرده‌ام شرمساری می‌برم عمریست از بالای تو
خوش بیاراید هوای نوبهاری روی گل تا نماید دل‌ربایی چون رخ زیبای تو
❈۴❈
چشم من گوید به گل بیرون کن از سر این خیال کی بود آن را که بیند روی او پروای تو
آب اگر عکست نمودی آن نمودی بیش نیست بود می‌باید نمودی کی بود همتای تو
❈۵❈
ز اشک در پای خیالت گوهر‌افشان شد همام گفت در چشم تو آید عقد گوهرهای تو

فایل صوتی غزلیات شمارهٔ ۱۷۳

صوتی یافت نشد!

تصاویر

تصویری یافت نشد!

کامنت ها

کاربر سیستمی
2021-06-22T20:28:34.9729654
تغییرات حاصل از پردازش تصحیحات ارسالی آقای پدرام شعبان‌زاده تغییر مصرع ۱ از «چون منی را کی رسد روی جهان آرای تو» به «چون منی را کی رسد روی جهان‌آرای تو» تغییر مصرع ۵ از «روزگارم زاستخوان سر چو انگیزد غبار» به «روزگارم ز استخوان سر چو انگیزد غبار» تغییر مصرع ۶ از «چون سرم هر ذره یی دارد سر سودای تو» به «چون سرم هر ذره‌ای دارد سر سودای تو» تغییر مصرع ۹ از «سرو را روزی به بالای تو نسبت کرده ام» به «سرو را روزی به بالای تو نسبت کرده‌ام» تغییر مصرع ۱۰ از «شرمساری می برم عمریست از بالای تو» به «شرمساری می‌برم عمریست از بالای تو» تغییر مصرع ۱۱ از «خوش بیاراید هوای نو بهاری روی گل» به «خوش بیاراید هوای نوبهاری روی گل» تغییر مصرع ۱۲ از «تا نماید دل ربایی چون رخ زیبای تو» به «تا نماید دل‌ربایی چون رخ زیبای تو» تغییر مصرع ۱۶ از «بود می باید نمودی کی بود همتای تو» به «بود می‌باید نمودی کی بود همتای تو» تغییر مصرع ۱۷ از «زاشک در پای خیالت گوهر افشان شد همام» به «ز اشک در پای خیالت گوهر‌افشان شد همام»