اقبال لاهوری:راهب دیرینه افلاطون حکیم از گروه گوسفندان قدیم

حقیقت را گفتی و در سفتی

راهب دیرینه افلاطون حکیماز گروه گوسفندان قدیمرخش او در ظلمت معقول گمدر کهستان وجود افکنده سمآنچنان افسون نامحسوس خورداعتبار از دست و چشم و گوش بردگفت سر زندگی در مردن استشمع را صد جلوه از افسردن استبر تخیلهای ما فرمان رواستجام او خواب آور و گیتی رباستگوسفندی در لباس آدم استحکم او بر جان صوفی محکم استعقل خود را بر سر گردون رساندعالم اسباب را افسانه خواندکار او تحلیل اجزای حیاتقطع شاخ سرو رعنای حیاتفکر افلاطون زیان را سود گفتحکمت او بود را نابود گفتفطرتش خوابید و خوابی آفریدچشم هوش او سرابی آفریدبسکه از ذوق عمل محروم بودجان او وارفته ی معدوم بودمنکر هنگامه ی موجود گشتخالق اعیان نامشهود گشتزنده جان را عالم امکان خوش استمرده دل را عالم اعیان خوش استآهوش بی بهره از لطف خراملذت رفتار بر کبکش حرامشبنمش از طاقت رم بی نصیبطایرش را سینه از دم بی نصیبذوق روئیدن ندارد دانه اشاز طپیدن بی خبر پروانه اشراهب ما چاره غیر از رم نداشتطاقت غوغای این عالم نداشتدل بسوز شعله ی افسرده بستنقش آن دنیای افیون خورده بستاز نشیمن سوی گردون پر گشودباز سوی آشیان نامد فروددر خم گردون خیال او گم استمن ندانم درد یا خشت خم استقومها از سکر او مسموم گشتخفت و از ذوق عمل محروم گشت