اقبال لاهوری:از همه کس کناره گیر صحبت آشنا طلب هم ز خدا خودی طلب هم ز خودی خدا طلب

اینطور بهتر استراهروان برهنه پا راه تمام خار زارپیش نگر که زندگی راه بعالمی بردمیگوید آشنای تو خودت هستی و خدای تواز دیگران بگذر و در آرزوی خود و خدای خود باشدر مقام رضا و استغنا ست که عشق ظهور میکندمنظور از فقر شاید که بی نیازی از غیر خداستموفق باشید

ناآشنای گرامی دربیت آخری هم میگوید: اگر از دست روزگار به ناله افتاده ای، از مستی خودخواهی و منیّت دست بردار ولی ، چاره ز مومیا طلب؟؟؟شاید مقصود این باشد که چون مومیا شدگان جاودان شوی.به قول دکتر ترابی : مانا در نهان سرایندهبا ایزد جو تماس بگیر ، یا با ایمیل mercedesmerce@gmail.comبا احترام

ضربت روزگار اگر ناله چو نی دهد تو رابادهٔ من ز کف بنه چاره ز مومیا طلب"مومیایی" در ادبیات فارسی مومیایی کردن به روش مصریان نیست بلکه نوعی درمان بیشتر در درمان شکستگی ها و گاهی برای بیماری های دیگر بکار می رفتهاقبال لاهوری غزل دیگری دارد :من فقیرم بی نیازم مشربم این است و بسمومیائی خواستن نتوان ، شکستن میتوانو در میان شعرا نظامی و بیدل اشعار فراوان در این مورد دارندچه داند استخوان نشکسته قدر مومیایی رابیدلتوئی کز شکستم رهائی دهیوگر بشکنی مومیائی دهینظامی