اقبال لاهوری:جهان رنگ و بو پیدا تو میگوئی که راز است این یکی خود را بتارش زن که تو مضراب و ساز است ا...

انتظاری نیست که کسی حاشیه بر این اشعار بزنه این شعر یک شاعره هندیه که هر چقدر هم بخواد از سبک هندی پیروی نکنه نتونه به هر حال توجه داشته باشین سوالات فیلسوفانه به همراه جواب و برانگیختن تفکر هم در مضمون و هم در نوع چینش واژه ها هست خواهشا کسی که میخونه شاکی نشه که این چه حور شعریه چون این موضوع که شاعر داره دربارش حرف میزنه لازمش همین تفکر برانگیزی و پیکیدن در واژه هاست تا اپر کسی خواست بفهمه کامل بفهمه و کسی که نخواست یا نتونست اصلا نفهمهدردا که این معما شرح و بیان ندارد و اگر هم خواستی شرحش بدی میشه اشعاری مثل غزلهای بیدل و اقبال