کمال‌الدین اسماعیل:خیز در ده شراب گلگون را شادی اندرون و بیرون را

چرخ افگند اهل دانش راآسمان برکشید هر دون را

ناشکیب آه ، از دل چه میرسد ما را  چه کنم زار نا شکیبا را راه گم کرده میرود بیراه نه به ساحل که راه دریا را همچو مجنون اسیر لیلایش خوش حریفی ست ترس و پروا را  ترسم آخر که بشکند موجی ناز پرورده جام مینا را  چند گاهی گرفتمش در بر وا نهادم حریم سودا را گاه بردم بکوه و دشت و دمن تا کند باز چشم بینا را بردمش در میانه ی بستان بنگرد ناز سرو و طوبا را گفتمش : بنگر این گل و سوسن مده از دست این تماشا را آسمان بهر تو به زینت کرد عقد پُر جلوه ی ثریا را آنچه طعمه به دام بنهادم خود شدم صید ، مرغ دانا را گفت جامی ز عشق ما را بس وا نهادیم کاخ خضرا را به ” نیا “ بنگر ، در ره معشوق  چشم پوشیده دار دنیا را