کمال‌الدین اسماعیل:گشت آشکاره راز دلم بر زبان اشک از چشم خلق ازآن بفتاد بسان اشک

صورت پیراستهٔ غزل تقدیم می‌شود: گشت آشکاره رازِ دلم بر زبانِ اشکاز چشمِ خلق ازآن بفتادم به سانِ اشکافگنده پاره‌پاره دلم در دهانِ خلقزان پاره‌پاره می‌نهمش در دهانِ اشکبردوخته‌ست چشمِ من از خواب تا کشیددر تار سوزنِ مژه از ریسمانِ اشکزان‌گه که گشت سینۀ من منزلِ غمتمی‌نگسلد ز دامنِ من کاروان اشکصفراوی است رنگِ رخان در فراق اواز بهر آن همی دهمش ناردانِ اشکچون ناردانه‌ای که در او استخوان بوَدپنهان شده‌ست شخصِ من اندر میانِ اشکزان هر زمان به روی درآید سرشکِ منکز دستِ اختیار برون شد عنانِ اشکتا بر رخت بنفشه و گلنار بردمیدمی‌بشکفد ز نرگسِ من ارغوانِ اشکدل در میانِ اشک و تو اندر میانِ دلپیداست رنگ چهرۀ تو از نهانِ اشکخون دلم هدر شد، از بس که هر زمانفتوی دهد به خون دل من زبانِ اشکهر گوشه‌ای که من بگریزم ز دستِ غمآرد غم تو پی به سرم بر نشانِ اشک

در بیت اول «بفتادم»در بیت دوم «دهان»و در بیت چهارم «زان‌گه» نادرست نوشته شده استاشکال‌های تایپی و فاصله‌گذاری‌های نادرست هم کم نیستند