کمال‌الدین اسماعیل:تا که برگرد سبزه لاله برست در گمان می فتد که چون رخ تست

با اندکی تغییر در رسم الخط و تأیید تصحیح آقای حسین در حاشیهتا که بر گِرد سبزه لاله برُستدر گمان می‌فتد که چون رخ توستنام روی تو می‌برد لالهز آن دهان را به مشک و باده بشُستجز به یاد رخ تو گل نشکُفتبی مثال خطت بنفشه نرُستسرو در خدمت قدت دامنبه کمر درزدست چابک و چُسترخ و زلف تواش نشان دادنددر چمن هر که رنگ و بویی جُستغنچه را از صبا گشایش‌هاستور چه ز او بود بستگی‌ش نخُستجان همی‌پرورد در آسایشبادِ بیمار در هوای درُستحرکت‌های بادِ شیرین‌کارکرد از خنده غنچه را دل سُست

اشتباه نوشتاری:غنچه را از صبا گشایشهاستورچه زو بود بستگیش نخت { نخست }با پوزش