کامبیز صدیقی کسمایی:پنجره باز است. گوئیا این کوچه می پیچد به خود از درد.
❈۱❈
پنجره باز است.
گوئیا این کوچه می پیچد به خود از درد.
نه فغان های سگی ولگرد،
نه طنین افکن؛ صفیر آشنای گزمه ای بیدار.
❈۲❈
کوچه - چون اندیشه هایم - در سیاهی غرق.
من نمی دانم چرا در آن نمی روید
بوتهٔ تک سرفه های قحبه ای بیمار
ساقهٔ آواز ناهنجار یک شبگرد.
❈۳❈
مرد ماهیگیر
امشب خواب می بیند
که؛
❈۴❈
در دریاست.
مرد زارع
پابه پای گاو خود
در مزرعه تنهاست.
❈۵❈
دختر همسایه؛ شاید در برِ شهزاده ای زیباست.
راهزن
بر تپه ای
در انتظار عابری گمراه.
❈۶❈
مرد چوپان
با سگی
در سایهٔ یک بید.
باغبان
❈۷❈
- با بیل خود بر دوش -
در یک باغ.
خارکن - با کولباری - در دلِ صحراست.
من نمی دانم که خود را، در کدامین کوچهٔ بن بست، خواهم دید.
من نمی دانم که خود را، در کدامین کوچهٔ بن بست، خواهم دید.
آن زمانی را که
- چونان گوشوار دختر کولی بوقت رقص -
❈۸❈
بیتابم.
آن زمانی را که در گهوارهٔ آشفتهٔ خوابم.
پنجره باز است
❈۹❈
گوئیا این کوچه می پیچد بخود از درد.
کوچهٔ چرکین ما خالی است
از صدای آشنای توپ والیبال
وز خروش کودکان در موقع بازی.
❈۱۰❈
نه صدای پای مردی مست.
نه طنین افکن، صدای چرخ یک گاری.
بر سر دیوارها، دیگر نمی ریزد
طرح ولگردان، بهنگام کتک کاری.
❈۱۱❈
آسمان خالی است؛
از کبوترهای خوش پرواز
وز تلاش بادبادک های رنگارنگ.
❈۱۲❈
آسمان آبستن باران پاییز است.
هر چه می بینم، غم انگیز است.
پنجره باز است
❈۱۳❈
گوئیا این کوچه می پیچد بخود از درد.
نه صدای فالگیری خسته و تنها
نه طنین نعرهٔ یک لوطی سرمست.
من نمی دانم که در قلبم چه عصیانی است.
❈۱۴❈
من نمی دانم که در گرداب تنهایی، چه باید کرد.
من نمی دانم چه باید گفت.
قلب من در سینه می لرزد
❈۱۵❈
مثل گلهایی که رویِ دامنِ چین دار دخترهای شالیزار
در مسیر بادها
بر روی شالیزار.
قلب من از وحشتی در سینه می لرزد.
❈۱۶❈
کس نمی ریزد شتاب آلود
در میان کوچهٔ تاریک؛ امشب پرتو فانوس.
ز آسمان
❈۱۷❈
بارانِ غم
یکریز می بارد.
بگذرد شب
مثل هر شب؛
❈۱۸❈
پوچ
می خورم افسوس.
کامنت ها